Een Japanse film die begint als een
Mexicaanse opera is al een unicum. Maar daarna! Minimalistisch
absurdisme. Zelfs voor Japanse begrippen vreemd. Een lege kamer (denk
aan Nothing) een man in een felgekleurde pyjama en... honderden
Cupido-piemeltjes. Het blijkt genoeg voor anderhalf uur plezier. Symbol
is pure slapstick-humor. De man sjokt door de kamer als clown Popov,
hardop zuchtend en steunend. De piemeltjes zijn knopjes die luikjes doen
opengaan (stel je zo'n 'ding' voor als je deurbel!) waarna onder
meer sojasaus (te laat!), drumstokjes en een rennende Masai de kamer in
worden geslingerd. Ik dacht nog even dat het een échte puzzel zou
worden, als een soort verknipte Myst-versie. Dat de man 110 items in
moet zetten om de deur te vinden. Maar zo ingewikkeld wordt het niet.
Hoeft ook niet. Creatief met touw volstaat. (Arjan Ederveen zal de film
ook wel goed vinden.) Ondertussen switchen we af en toe terug naar die
Mexicanen, waar een worstelwedstrijd op het punt van beginnen staan. Het
verband met de kamer? Geen idee. Iets met God als de Grote Randomizer
van het leven. Dat de film in een soort Koyaanisqatsi door de ogen van
Takashi Miike ging eindigen is ergens tóch niet zo heel
verbazingwekkend. Had in de laatste 'zie me spacen' fase wel wat techno van Kaito
willen horen trouwens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten