Als
ik twee musicals in één maand zie vind ik er al weinig meer aan, maar
als er – net zoals nu – weer genoeg tijd is verstreken smelt ik. Híer
zie ik waarom het duo Rogers/Astaire zo succesvol en geliefd was, ik zet
er mijn
top hat voor af. Misschien helpt het dat Rogers ditmaal de
geëmancipeerde veroveraar speelt en Astaire de twijfelende/onwillige
prooi. Hij heeft namelijk al een dametje thuis zitten. Weggejaagd door
'Father.... in law' belandt Astaire bij de dansinstructrice Rogers.
Waarmee het magic word 'dansen' is gevallen. Het begint klein, met
voorzichtige pasjes in de oefenzaal, Rogers haast girl next door, met
shampoo in d'r haar. Kortom een soort Since I Left You van The Avalances.
Anderhalf uur later is de film juist vol van grandeur met showorkesten,
maffiamaatjes, en Rogers in een zeer gewaagde jurk. De romantische
spanning wordt geduldig opgebouwd en culmineert behalve in een sensuele
(en wereldberoemde) slotdans ook in een uiterst galante kus. De pogingen
tot komedie tussendoor van een Hillary Clinton-look-a-like zijn
overbodig. Curieus is nog de blackface-scene, die natuurlijk nét
langskomt als ik denk: wow. deze film is van vóór de Wereldoorlog, het is
niet te geloven. Michael Jackson zal het schaduwrijke Man in the Mirror-aspect van diezelfde Bojangles-scene zeker gewaardeerd hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten