Skyfall

In elk geval beter dan die laatste Batman. De James Bond-franchise probeert duidelijk eenzelfde soort 'reboot' te maken, met een wat zwakkere superheld. Bond heeft een jeugdtrauma en is aan de drank! Erg veel nadruk krijgen die aspecten echter niet, zodat ze net zo goed achterwege hadden kunnen blijven. Veel opvallender is hoe rechts beide kassuccessen zijn. Misschien ook wel logisch. De massa is dat ook ten slotte. Zo lijkt Skyfall oprecht te denken dat een sterke geheime dienst in ieders belang is. Democratische politici, die babbelen alleen maar! Ik hoef hier niet te gaan betogen dat in het verleden juist het omgekeerde is gebleken. Als slechterik voert de film Bardem op, in een rol die overduidelijk is gemodelleerd naar Assange (die zich als ijdeltuit wel vereerd zal voelen). Met blonde Wilders-coupe gaat de man via het betere hackwerk Londen en de wereld te lijf. De reden lijkt een moeder-complexje (M wordt hier 'mom' genoemd). Het meest gênante moment van de film is de coming out van de bad guy als homo. Jahoor. Verwijfd, dus slecht, een goeie ouderwetse fascistische gedachte. Dat had die in scene gezette karaktermoord op Assange nóg wat makkelijker gemaakt! De reply van Bond is ultiem masochistisch, en komt in parafrase neer op 'wie zegt dat ik jou niet even in je reet wil neuken, bitch.' Waarin is Skyfall dan wél goed? De vlekkeloze actie natuurlijk. Bardem ontketent een enerverende, eh, keten van stunts in het hartje van Londen. En er is een klassieke opening. Oosters zoals het hoort. Scheurend over de groente en fruit-markt (Hitchcock) en acrobatiek op elk mogelijk transportmiddel. Al het spektakel eindigt in de grimmige en psychedelische openingstitels.