'I don't think we're ready to know what's out there.' Spacen tussen haakjes, dat mag ik altijd. Another Earth vermomt een psychologisch drama als SF-film, door op een goede avond een Tweede Aarde te laten verschijnen. Een planeet die méér dan oppervlakkig identiek blijkt aan de onze. Het zou een uitgelegen kans bieden tot synecdochische fantastiek, Kaufmaneske spiegelingen. Maar dat valt mee (of stiekem tegen?). Het hart van de film blijkt – na een bruut en compromisloos pompend intro – een doodgewoon mumblecoremeisje, in het bezit van de MIT-astronautendroom, doch zonder geluk. Haar Asimov kan in de kast blijven. Brit Marling (knap in vele opzichten, want ook co-auteur) zoekt na de dubbele cesuur het Le Fils-plot op. Letterlijk. Dader ontmoet slachtoffer met kennisachterstand. Het is altijd weer aandoenlijk, langs elkaar moeten leven, vervuld van stille schuld en boete. 'Perhaps I am the most likely.' Ik begon echter te vrezen voor de opzichtige afwikkeling, die je wist dat gaat komen. Altijd weer ondoenlijk. Niet-onthullen zou zoveel intrigerender zijn geweest. Je daad overstijgen had hier een unieke vorm aan kunnen nemen. Transcendering richting een tweede kans? Helaas, het einde voelt flauw-flets (flat?). Wat blijft is de stekelige blauwe ambient-muziek en een uitstekend volgehouden vibe. 'Learn to adjust yourself
Geen opmerkingen:
Een reactie posten