'What are any of us doing here, right?' Van alle films die zo heten is deze het meest realistisch. Aronofsky duikt diep die baarmoeder in. Toch de grootste egotrip van ieder mensenleven, opgroeien in een ander, door een ander. Voor het kind komt, kibbelt het stel Jennifer Lawrence en de Grote Schrijver Javier Bardem met elkaar, en met ongenode gasten. Het huis is niet af, hun relatie ook niet (zonder kind kan dat ook helemaal niet, aldus de gasten). Als een frontale schijnbeweging smijt Aronofsky die beginfase met alle mogelijke horrortropen. Het Victoriaanse spookhuis met zijn eindeloze vaginale openingen. De vreemden die penetreren, blijken vervolgens ook nog fan van de auteur, dus dan kunnen alle Stephen King-lades zo ver open dat ze uit de kast donderen. 'Your words have changed my life.' Lekker gestoord, maar Mother! blinkt uit wanneer alle zin wordt verloren. Het is een van de zeldzame Hollywood-films die surrealisme niet als een geintje beschouwt, of als leuk voor een enkele droomscène. Aronofsky's megalomanie werkt zowaar in zijn voordeel. Hij toont het moment dat de droom reëel wordt, zoals alle dromen dat slapend zijn. Wakker blijkt het leven minstens zo erg! Ik dacht aan AF.Th, Mirjam en Tonio, hun kind dat ging en dat vervolgens doodleuk door paps werd gebruiktt, omdat het kon. 'Just exploring.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten