'Would all those alive please step forward and show themselves?' De Nieuw-Zeelandse zon komt op als Koyaanisqatsi. Haar stralen vormen een omega op zee. Wat een fabuleuze kracht, wat is ze toch een eindbaas. Ik zag het en dacht, mooi, dat kan ik ook weer jatten voor mijn boekje. Even later schrikt een man wakker, wordt gewekt door diezelfde zon, staat bang voor zichzelf, naakt voor de spiegel. Check! De kerel ontdekt even later dat iedereen pleite is. (Uncheck) De simpelste paranoia-premisse (zie ook die hipsters op vakantie in IJsland-film). Alleen op de wereld, wat doe je dan? De beest uithangen, we kennen het uit I am Legend. Vooral de scene in de politieauto is geinig. En zo zijn er meer pervers flauwe lolletjes. Toch duurt het allemaal wel lang, bijna 1/3e van de film. Waar blijft zijn Vrijdag? Waar blijven de seksuele verlangens? Het duurt maar. Toch heeft dat ook wel iets dappers. Er is geen voice-over, geen houvast, er is alleen het grote Niets. Dan gebeurt het alsnog. Twee zijn een set, three is a crowd and a conflict. Intellect en intuïtie ontmoeten elkaar, en de vrouw, zij overstijgt alles. Voor wie het wil zien, gaat deze cultfilm stiekem over wat anders. Depressie en zelfmoordgedachten. Niet enkel alleen op de wereld zijn, maar je alleen op de wereld voelen. Steeds verwarrender. Steeds minder denkbaar. Houterig doch lief. 'And now I am God.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten