'Het gaat altijd anders in mijn hoofd.' Moeilijke man, Munch. Geniale gek ook, goh. Een kunstenaar zoals zovelen, dus. Het knappe aan de ondergewaardeerde film Munch blijkt dat deze clichés ook gethematiseerd worden. Kunst over kunst dus, de enige kunst die ons in het postpostmodernisme nog rest. (En Hegel krabde tevreden aan zijn kin.) Een minder originele keuze, maar zeker geslaagd is de bewust gezochte chaos – die trouwens ook goed past bij Munchs expressieve werk. De tijdlijn wordt binnenstebuiten gekeerd. In de krachtigste scène belandt Munch (of “Munch”) in een 21e-eeuwse Berlijnse disco, waar hij door een zogenaamde “kunstkenner” (ain't we all) wordt lastiggevallen. Hij flipt terecht, fragiel en fragmentarisch als hij is. 'Ik ben onmogelijk.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten