'Look past the violence, I say.' Dit jaar toch eens mijn eerste DeLillo lezen, dat zouden best een Grote Amerikaanse Romancier kunnen wezen. Regisseur Baumbach moet zijn innerlijke Altman en PT Anderson bovenhalen om White Noise de gepaste schwung te geven. Na een heerlijk begin in onvermijdelijk universiteitsland, ontploft het Noodlot. Geen regenende kikkers, maar chemicals. Het zat eraan te komen, na al die discussies over dood tussen Adam Driver en Greta Gerwig. Om nog te zwijgen over de exposés op de universiteit zelf. Wij willen de Dood in de Ander zien, zodat we ons eigen Einde vergeten. Ik moest zelfs aan Pimmetjes begrafenis denken. Na een meeslepend eerste uur volgt vooral verhoeveneske non-sens. 'To be so enormous, then to die.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten