Ikiru

De niet-legendarische films van Kurosawa hebben de neiging onderin de top 250 van IMDB stuivertje te wisselen. Hij zal wel een trouwe fansschare hebben. Ik keek Ikiru, misschien wel een van zijn beste, alleen verknald door wat verbazingwekkende fouten. Een man van middelbare leeftijd heeft een saaie baan als ambtenaar, hij krijgt last van zijn maag en gaat naar het ziekenhuis. De dokter verteld 'm dat het wel meevalt, maar net heeft een patiënt 'm verteld dat als de dokter precies die bepaalde formulering gebruikt, hij er absoluut aangaat. (maagkanker) Dus stort hij zich in het nachtleven, ergens zelfs à la Tom Waits zingend en als dat niet genoeg afleiding blijkt te bieden houdt hij zich maar bezig met een "jong ding" van het werk. (Een bolle Mei Li Vos) Ook dat wordt niks en de man realiseert zich eindelijk dat ie (als zijnde kantoorslaaf) toch het meest van zijn werk houdt.. En dus gaat hij terug oom eindelijk nog iets goeds te doen. The End! Zou ik zeggen. Vooral ook omdat je dan als kijker nooit weet of hij werkelijk echt ziek was. Maar nee de film maakt een sprongetje in de tijd. Spoiler! De man blijkt dood en de laatste 50(!!!) minuten van de film worden gebruikt als een soort van nabeschouwing van de gasten op zijn dodenwake. Ongelofelijk.. Saai. Citizen Kane zeggen ze dan op IMDB.. Pff. Het enige nut van dat hele lange outro is nog dat je 'm nog een keer een liedje ziet zingen, nu vlak voor zijn dood. Erg aangrijpend en weer een goede gelegenheid om de film te beëindigen, maar ook dan weet Kurosawa nog geen afscheid van zijn (2.5 uur durende) film te nemen. Jammer, jammer. Al is het met goede films zoals deze wel zo dat de nadelen met 't verstrijken der tijd verdwijnen, terwijl de mooie scènes je bijblijven.