Letters From Iwo Jima

Oorlogsfilms, het zal nooit mijn genre worden. (Ook) deze vond ik vrij saai. Maar het rare in dit genre is dat als ik er een paar weken/maanden later aan terugdenk ze altijd wel redelijk leken. (Platoon bijvoorbeeld) Ik snap echt niet hoe dat komt. Zijn het al die helden, die vol moed zichzelf opofferen voor de (meestal) "goede" zaak. Misschien is 't gewoon lastig om daar echt negatief over te denken. Wat betreft Iwo Jima.. tsja. Voorlopig leek er in elk geval weinig memorabels in te zitten. De kleuren zijn (realistisch?) heel erg grauw.. Stof en zand, maar toch het ware lijden bleef achterwege. Al klinkt dat cru. De flashbacks waren vreemd genoeg wel best aardig. De generaal op bezoek in Amerika, dat soort dingen.