Cousins Reloaded. Zijn filmodyssee hervat. Dat wordt dus weer een zomer vol zwijgende films. Lekker rustig. Minder prikkels, meer beeld. Alhoewel? A Page of Madness stamt uit de caleidoscopische ontdekkingsperiode van de cinema zelf. Een zelfreflectie nog zonder spiegel. De hyperkinetische editing zet de toon tijdens het fraaie intro, waarin vallende regen het doek zelf lijkt te sensibiliseren. Alle surrealistische beeldeffecten worden nog versterkt door de lage FPS. Het verhaal zelf geeft zich hartstochtelijk over aan hermetica. Een deel is duidelijk Caligari (uit dezelfde periode, dus niet gejat, het hing gewoon in de lucht), het andere deel is volkomen Japans. Onbenaderbaar eigenheimerig. Kinusaga maakte daarmee een film om een boekje over te lezen (en misschien is het boekje wel beter). Een handleiding had geholpen. Het gaat dus – lees ik later – over een man die in een inrichting gaat werken. Zijn vrouw heeft hun kind vermoord. In de inrichting heerst uiteraard de waanzin van Death in Venice. Bewakers en belaagden en allemaal kijken ze bedenkelijk. In het associatie-dissociatie spel moest ik zelf(s) aan Metal Gear Solid denken. Grijze paranoia kruipt door de gangen. Had ik al gezegd dat er geen tussentitels zijn? We zitten hier rechtstreeks in de hoofden. Het leven lacht je uit in je gezicht. Goddank zijn er trommeltjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten