'So how's everybody been sleeping?' Tweede Fase-film in zo'n beetje elke betekenis die je daarmee kan associëren. In de eerste plaats gaat over het einde van de middelbare. De schoolrit(uel)en de passage. Een nieuwe fase van het leven staat op het punt van beginnen. Zelfwerkzaamheid prevaleert. Ook voor de kijker. We moeten het begrijpen helemaal zelf doen. In een Amerikaans Hobbitland vallen niet eens zozeer de mensen op, maar vooral de objecten. Geklooi met aanstekers, vleeswaren, een restaurant-ruit. Alle esoterische hints neigen naar onzin. Een vriend van me noemde dat laatst 'susceptibility to Pseudo‐Profound Bullshit.' Concreter: de filmmakers zijn hier dermate wazig bezig dat je het niet langer 'offbeat' kan noemen, maar je je af kunt vragen of ze de maatsoort wel kennen. Het pad naar Verlichting wordt vergemakkelijkt door muziek van niemand minder dan Deuter. Zelden was New Age zo gepast – dus ze wisten het toch! Een paar Amerikaanse indie-obscuriteiten zorgen voor Hal Hartley-dansvibes. Dat snappen we ten minste. Jonge lijven tegen elkaar. Sluik, dazed, en confused. Daarna begint het echt. De Tweede Fase van de film. Lynchiaanse hermetica lokte de makers als een vlam een mot. Suggestie en suntans. Ik wachtte op Cocorosie en kreeg ietwat gefrustreerd zin om keihard Go van Moby op te zetten. 'Show the teeth.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten