'Wil je op mijn schouders slaan als een goede jongen?' Ah-Ozu! Minstens een keer per jaar, eigenlijk ieder seizoen een uitkomst. De elektriciteitspalen tikken, de thee pruttelt, de kijkdoos opent zich weer, voor een inkijkje in familiaal Japan. Hier echter geen gezin, maar een 'samengesteld huishouden' van kamertjes. De huurders vinden een jongetje. Ze willen allemaal van 'm af en blijven er toch mee zitten, waarna de moeizame liefde kan beginnen. 'Ik heb al veel werk en kinderen.' Vrij doorzichtig plot derhalve, passend bij de Yasujiro Ozu van voor de Tweede Wereldoorlog. De film stamt nochtans uit 1947, wat de licht-sentimentele nostalgie iets wringends geeft. Buiten het huis heerst de armoede, de ineenstorting van het land. Ook de personages realiseren zich dat zij het vroeger beter hadden. Langzaam trekt de vondeling kringen in de zielen van de mensen. De 'motherless bastard' brengt ondanks zijn tranen geluk. Een mooie paradox. Op een zeker moment wordt er zelfs uitgebreid en geweldig gezongen. Zoiets verwacht je niet bij Ozu! De liefste buurvrouw deelt haar eten met de jongen. Eten helpt altijd. Dan is ook de grootste cynicus om en begint de droom die droom moest blijven. De moraal wordt aan het slot hardop uitgespeld. Dichter bij Mary Poppins kwam Ozu nooit. 'Je bent niet verdwaald, je bent verlaten.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten