'I inadvertently promised you my picture.' Deense klassieker uit 1913, waarin debuterend regisseur Benjamin Christensen – van het veel bekendere Häxan – zelf een bedrogen luitenant speelt. Voor die tijd is alles nog vrolijk. Het plagen van honden en kinderen blijkt (uiteraard) van alle tijden. Langzaam wordt het donkerder. Een schaduwspel van natuurlijk licht begint. Mist en moord hangen in de lucht, het yachtlife van de familie verbergt Nicolas Ray-achtige geheimen. (Hoe heette die actrice ook alweer?) Er verschijnt een (niet-figuurlijke) papieren olifant in de kamer. Knipsels en geheime briefjes. Kinderen en volwassenen – and yes the twain shall meet. Het meesterschap van Christensen toont zich in zulke vertelironie. Wij weten continu wat de bedrogene niet weet. Tot op het belachelijke af – wanneer de mysterieuze X in een hoekje van de kamer staat te schuilen, totdat de bedrogene zich verwijdert. Leuk zijn ook de terugkerende vogels. Christensen verbindt zo heel galant motiefjes op het dubbel-niveau privé-verraad en oorlogsverraad. Want inderdaad, de Wereldoorlog breekt uit. De luitenant heeft eigenlijk andere zorgen dan zijn (nogal misogyn hysterische) vrouw. Na een geslaagd eerst uur vliegt het laatste half uur, toch vrij onverwacht, melodramatisch uit de bocht. Remmen en duiven los! 'Are we going to pray for daddy tonight?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten