'There is no emperor.' In seks gegoten horror vacui. Alle gaten worden gevuld! Zeldzaam modern eigenlijk, en dat voor een film uit 1934. Onze mindset wordt getoond via de opkomst van tsarina Catherine de Tweede. Op jacht naar orgasmen – om de Linda Meiden zomereditie te quoten. Zelden was de jonge meid Marlene Dietrich aantrekkelijker en veelzijdiger. Van onschuldig naar vilein. De samenwerkingen met Josef von Sternberg haalden het beste in beiden naar boven. Wat begint als een doodgewoon kostuumdrama verandert al snel in Ilja Pfeiferiaanse decadentie. 'And he can read an write.' Marlene dartelt om haar hofhouding, goedgeluimd en (sado)masochistisch. 'A fine bouncing healhy heir'. Terwijl de looks van de reuze-sets wedijveren met Jeroen Bosch en Pieter Brueghel fileert het scenario de decadentie van de monarchie, waar alles schijn-heilig schittert. Dietrich trouwt met een gek. Slaat de benen dan maar als Praalpaus onderkoeld over elkaar, om ze pas in haar geheime kamertje weer te openen. Ergens tussen Karin Bloemen en Madonnas sjanst ze door de beggars banquet-operette. Vol ronkende teksten en nauwelijks verhulde rape fantasies. Ik hoop dat de vele, extravagante standbeelden op de werkelijkheid zijn gebaseerd. Zij zijn in elk geval de enige die onderkoeld blijven! 'How could I have known such a degree of filial respect?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten