dinsdag 31 augustus 2021

Ingeborg Holm

'Het wordt tijd om naar huis te gaan.' Sterk spul weer van Victor Sjöström. Misschien wel de beste stomme filmregisseur. Hij volgt hier een vrolijk Zweeds gezin dat een kruidenierswinkeltje begint. Van alle kapitalistische dromen toch wel de mooiste, en de kneuterigste. Alles draait om de centjes van de kleine luyden. Lang kan dat niet goed gaan, natuurlijk. Vader belandt als een grote Lenin in bed. Een subtiel en achteloos verscheiden – en de film is nog geen tien minuten oud. Een hele roman van James Agee opgeroepen. Als echte Zweden krijgt het kapitalisme er daarna flink van langs. De hardvochtigheid van het machtige geld draait mensen finaal door. Schuldeisers en de pauperpolitie eisen een tranendal dat tot de bodem moet worden afgedaald. Moeder de Vrouw Ingeborg draagt haar kruis zo ver als ze kan. Het sentiment neemt met ieder afgenomen kind toe. Had gemakkelijk een draak van een film kunnen opleveren, maar niets van dat bij Sjöström. Hij toont de ellende in een gecondenseerd naturalisme. Bijna geen dialogen op het scherm, enkel de bewegingen zijn genoeg om de nood mee te voelen. Pas richting het end valt Ingeborg wat al te vaak in katzwijm en gaan de incassoregisters volledig open. Overspoeld door de emoties van Fisherman's Friends. De verbittering. De stilte. Ik durfde nauwelijks nog ademen. 'Ze mag haar kind zien.'

Geen opmerkingen: