'There is beauty in control.' Distopische satire die geen satire blijkt, en in plaats van een mannenfantasie uit het verleden, vrouwenwraak van de toekomst wordt. Gecompliceerd dus, terwijl de 'diss' an sich, qua originaliteit meevalt. Natuurlijk is het Amerikaanse suburban kapitalisme van de fifties the worst of all worlds. Het hoofdpersonage woont als een Stepford Wife in een closed community. Man doet wat onduidelijks, zij poetst heet het huis. De sjamanistische stemmen op de soundtrack kondigen de ellende aan, en natuurlijk flipt ze. Extra sensueel want met een vrouwelijke regisseur is verhulling het halve werk. De twist zag ik aankomen, al blijft ie voor een grotegeldfilm lekker grimmig. Toekomstige cult? 'Please don't get hysterical'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten