'Blijf schrijven, je brieven doen me zó goed.' Akerman onder Amerikanen. Haar Europese thuis was ze zonder iets te zeggen ontvlucht. Toch bleef Chantal ook een oceaan verder onder de plak van haar moeder zitten. Decennia later zou de regisseuse zelfmoord plegen, kort na het overlijden van haar mama. Het geeft deze museumfilm een pijnlijke, freudiaanse laag. We kijken met Chantal mee naar het viezige New York van de seventies. De geweldige graffititreinen, de gigantische gebouwen, de reflecties in de ramen. En als je lang genoeg kijkt zie je jezelf, natuurlijk. Het repetitieve van de condition humaine. Niks verandert. 'We zitten allemaal maar te wachten.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten