Blue in the Face

Vervolg op Smoke en eigenlijk meer de film die ik daar al had verwacht. (Niet beter overigens) Een sigarenzaakje leent zich goed voor een sitcom denk ik. Gebabbel en mini-avontuurtjes van wat terugkerende characters, met als spilpunt Keitel, als de baas. Elke poging tot een echt verhaal, is eerder afleidend. (Al zorgt het wel voor een grappige cameo van Madonna) Er zijn meer beroemdheden. Lou Reed lult weer 'ns irritant over zijn oh zo beroemde bril. (Zoals ie een tijdje terug nog deed in Vrij Nederland) Jim Jarmusch is bijzonder grappig. (Zijn fans moeten zeker kijken!) Natuurlijk maakt hij wat opmerkingen over koffie en sigaretten. Minder geslaagd, en dat was ook al in de vorige film, is het vriendinnetje van Keitel. Een Mexicaanse die zich gedraagt als het racistisch clichébeeld daarvan. Blue in the Face is vooral een ode aan Brooklyn. De film wordt doorsneden met interviews en feitjes. De grootste burrough en de meest etnisch diverse. Zo leer je nog 'ns wat. En wat was het grootste verlies voor Brooklyn? Het verdwijnen van de Dodgers.