Atlantis

'Vroeger laste je als een man.' Nabije toekomstfilm vol kleine shockmomenten, en als die eens niet komen opdagen, blijft het voortdurend erop gespitst te moeten zijn eng genoeg. Het intro alleen al! In fluorescerende kleuren wordt een 'klusje' geklaard. Refn zou trots zijn op zoveel rottigheid. Het is 2025, Oost- Oekraïne, de metaalregio rond Donetsk. Sinds Donbas weten we hoe het eraan toe gaat daar. Asgrauw en hopeloos. Het waren toch al geen olijkerds, het weer was al bewolkt, en nu het land in puin ligt moet men helemaal over een staalhard gestel beschikken. 'Ik ging de oorlog in en dacht dat er iets zou veranderen.' Gaandeweg ontstaat uit de distopische vignetten van anonieme arbeiders een concreet beeld. De kille poëzie van ellende, nee, van het absolute einde. Een man verweert zich dapper tegen het Sadistisch Universum dat om hen, over hem heerst. Hij maakt plaats voor warmte in het vergane metaal. Zij die gingen vergeet hij niet. Hun einde doet hem iets nieuws beginnen. Atlantis bevat de beste anatomieles sinds Rembrandt. Allemachtig. Typisch arthouse, is dan wel weer, dat die scene enkele keren herhaald wordt. Soms flirt regisseur en cinematograaf Vasyanovych met de verveling van ontbering. Hij verwerkt de lessen van Loznitsa. Oorlog is akelig anoniem want treft allen zonder uitzondering, basaal tot op het bot. 'De enige uitweg is de plaats verlaten.'