'You seem so deformed these days.' Body horror, dat komt alleen in de beste families voor. Brandon Cronenberg bewijst weer een waardige zoon te zijn, vanaf de 'plug in baby' waarmee Possessor letterlijk en figuurlijk 'opent'. Het enige dat hij mist ten opzichte van pa David is een zekere avant-garde x-factor. Brandons films zijn wat meer genrefictie, wat gewoner in hun gruweldromen. Zeker het eerste kwart loopt het scenario in een voorspelbare 'inceptie' van expositie. Een huurmoordenaar maakt gebruik van 'hosts'. Het lichaam in een vat, maar dan anders. Dat kan niet lang goed gaan, natuurlijk. Psyches beginnen te lekken. Gastheren gaan mokken. Na wat wen-tijd neemt de film echter ook de kijker over, vooral dankzij de prachtige visuals. De mengeling van analoog en digitaal werkt zowel on als off screen. Caleidoscopische FX ontmoet bakken met varkensbloed. De tweede helft gaat het verdubbelde personage (gastheer en gast) aan de wandel. Daarbij worden de seksuele mogelijkheden gelukkig niet vergeten. Het acteerwerk van Christopher Abott (James White) is weer prima, terwijl dit toch een mnemonische film is waarbij elk moment een Keanu Reeves op kan duiken. Het einde heeft wat weg van een Aphex Twin-video ('Come to Mommy') en tegelijkertijd de intelligentie van een Griekse tragedie. Deux ex humaniora. 'Sorry I don't think I'm back yet.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten