'I am here, my son.' Getipt door een collega, al had ik 'm al eens gezien. Als zesjarige, met mijn vader! Zegt iets over mijn onhandige pa dat ie juist deze film uitkoos. In het Engels. Hij moest de ondertitels voorlezen. Een bijzonder mislukt uitje dus - maf, groezelig, onbegrijpelijk – mijn eerste keer bioscoop werd zo grauw als de film. 'Terugkijkend' valt meteen het eerste shot van de Twin Towers op. Ze zouden nog een decennium blijven staan. (Ook die dag zat ik samen met pa te kijken). Het eerste half uur blijkt sowieso heel underground. Het 'New Yawk' van de crime waves, van neon lichten en duisternis. Een heel woke (en tegelijkertijd) 'gewone' journaliste steelt de show. Ze is het totale tegendeel van de bimbo. Haar 'num chok' wordt overgenomen door Splinter zelf. Een prachtige pop uit de Jim Henson-studio. In feite is de strijd van de Turtles zijn strijd, en zijn de groene gasten slechts intermezzi in een oud akkefietje. Daardoor wordt het later een groot probleem om het actieplot 'af te wikkelen'. De kern van het wankele plot blijft helaas behelpen. Het is het motief waar de film werkt. Vaders en Zonen! Het onvermijdelijke afscheid van je eerste leermeester. 'An unknown which they can't bear to face.' Op een zeker moment lijkt Splinter inderdaad dood, en huilen de Turtles gezamenlijk. Wat dapper. Wat een stoere liefdesverklaring. 'All fathers care for their sons.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten