'Ik kan me niet herinneren hoe we hier zijn beland.' Interessant om deze film in dezelfde week als
For Sama te zien. Hiroshima deed me meer. Niet alleen omdat de gebeurtenis an sich nog veel erger was, maar ook als kunstwerk (au). Het moet de laag van verwerking zijn die eroverheen zit. Bovenop het droge feit, is er de overpeinzing van schuld en boete. De getuigenis na de reflectie. Hiroshima stamt van acht jaar na dato. Ze konden dus nog wel wat 'echte resten' filmen, en maken ook 'handig' gebruik van documentaire-beelden (en een hoorspel). Tegen de verdringing in probeert men het onmogelijke te vatten. 'Hiroshima zou onmiddellijk een lijkenstad worden.' Eerst zien we de nasleep. De vele ziek(t)en die volgden. Er is veel schaamte, ontkenning en onwetendheid. Alleen daarom al zal de film historisch belangrijk zijn geweest. Wanneer de bom valt, verandert de film in een klap in een Grave of the Fireflies (dat duidelijk wat cues leende). De prachtige soundtrack schreeuwt melodieus mee met het kind dat zijn moeder kwijt is. Hysterie heerst. Een volk is in zombies veranderd (en was het dat al niet daarvoor – gebrainwasht door jarenlange propaganda). De acteurs geven zich met hart en ziel. (Uit eigen ervaring wellicht, want het lijken veelal amateurs). Zo wordt Hiroshima even intiem als For Sama. Spannender en 'mooier'. 'Het is te laat.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten