'Ze proberen de lichamen op te vissen.' Mensen, mensen toch. Bij dit soort docu's gaat er een soort blokkade aan. Ik wil het allemaal niet zien, maar het moet. Al het bloed, al het stof, alle intieme ellende. Door de moderne techniek komt het nu voor iedereen claustrofobisch dichtbij. Tijdens de Syrische revolutie en het daaropvolgende beleg van Aleppo krijgt regisseur en (telefoon)cameravrouw Waad haar eerste kind, Sama. Ze is als activistische studente als vanzelf in de oppositie tegen Assad gerold, en inmiddels met een goofball goedzak dokter getrouwd. Ze leven in het ziekenhuis, iets anders gaat niet meer. De kracht van For Sama is de alledaagse dapperheid van de twee. Iedereen die in Aleppo blijft, doet zo vaak mogelijk alsof er niks aan de hand is. Er wordt gewoon 'markt gehouden' zolang het kan. En baby's gemaakt. Ondertussen wordt Aleppo steeds religieuzer, wat ook wel logisch is. Fundamentalisten duiken in het gat van de hoop, terwijl de Russen en regimetroepen naderen. De ware held van de film is niet het wat 'sentimentele' anker Sama, en ook niet de tweede baby van het gezin, maar een andere. Een meer toevallige, anonieme. In een huiveringwekkende scene masseert een arts het asgrauwe kind, dat geboren moest worden na een mortieraanval. Hij blijft maar slaan. 'Ik moet gewoon levende mensen zien.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten