'Mag ik je om een gunst vragen?' Och, de middelbare en het probleem der rijping. Ik herinner me dat ik jaloers was op het okselhaar van een klasgenoot. Waar bleven de mijnen? Deze film is dus geknipt (!) voor mij. En trouwens ook voor Arnon Grunberg, die als Yasha wekenlang columns over (schaam)haar en scheren schreef – en dat waarschijnlijk nog steeds doet. Een heel normale Japanse jongen heeft helemaal geen lichaamshaar. Het muurbloempje panikeert zacht van binnen, totdat hij een meisje tegenkomt met teveel haar! Twee halven maken een. 'Misschien zijn we voor elkaar geschapen.' Simpel idee, koddig uitgewerkt, goed voor zo'n twintig minuten kortfilm-plezier. Maar ja, dan wil men nog tachtig lange minuten door. Wat Takashi Miike-achtige droomsequenties (ritselingen in het freudiaanse bos) helpen, net als een portie melodica funk en homegrown reggae. De glad-janus en mevrouw okselhaar draaien om elkaar heen, praten niet, scheren zich steeds snel weg. 'Ik wil mezelf veranderen!' Ondanks een overdosis bespottelijk puberdrama, blijft de boodschap lief. Met een eerlijkheid die enkel Japanse jeugdfilms durven hebben (misschien door al die manga-reeksen). Gewoon Bloot, alleen dan beter, nuttiger, minder exhibitionistisch. Waarheid in fictie. De contradicties van het leven. 'Laat me dat prachtige haar scheren.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten