'Vielleicht möchten sich doch den ganzen Film sehen.' Het begint en eindigt op een open plek. Tussen de bomen, op een veld. Het vormen echter ook literaire 'open plekken'. Veel blijft hier bewust onduidelijk. Eerst ergerde ik me aan de mensen die uit ramen kijken, de simpele handelingen. Gelukkig, langzaam klaart alles op. Deels door de film, deels door mezelf. (En dat is wat een open plek moet doen!) We mogen zelf invullen, en ik dacht aan Ronnie Gaat Naar Huis, Spinvis' beste projectielied. Een jongen zorgt voor problemen, leek verdwenen, en wordt weer – zij het moeizaam – door zijn moeder in de armen gesloten. Vader is dood. Is dat dan de reden van zijn (wan)gedrag, haar hysterie? Wie weet. Regisseur Angela Schanelec bekijkt het drama tussen de regels. De stilte van de redeloosheid. Het prachtige Duits helpt. Reageren wordt altijd al een 'we moeten ons verhouden'. Langzaam maken de lege handelingen plaats voor rijke stilering. Genialiteit. Er spreekt een man met een robostem. Hij trilt melodieus als (en met) een jew harp. Het gebroken gezin danst op M. Ward die droomt over D. Bowie. En natuurlijk volgt er in de goede modernistische traditie ook nog een metadiscussie over de (persoonlijke) waarheid van cinema. Wat mij betreft heeft Schanelec die gevonden, geopend – en hard geraakt. 'Der Rest ist Schweigen.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten