'The sky is absorbing my words.' Ja, hoe zat het ook alweer? De sentimentele Dickens-epossen over door het lot getroffen jongetjes zijn lastig uit elkaar te houden. Misschien een idee voor een bewerking, alles mixen! Of het probleem juist voor eens voor altijd goed uitleggen? Bonusplan: van alle jongetje meisjes maken. Niets van dat alles in deze postmoderne bewerking, waar toch ook genoeg anders (en grappiger) gaat. Iannucci brengt Laurence Sterne naar Dickensland. Vele herstarts, interrupties, en nooit afgemaakte verhalen. 'No. It's just one boy.' Door Indiase kleurtinten toe te voegen scoort men wakkere punten. (Kleine David wordt er een Rene Klijn-mannetje van.) Het eerste half uur vermoeide de hyperonrustige editing me, en zat ik te hopen op meer muzikaliteit (of was dat Oliver!?) De waanzin wordt werkelijk weldadig wanneer Tilda Swinton verschijnt. Zij is verrassend grappig met salade dressings (Onana-ongelukje!). Haar eega, een depressieve aantekenaar, helpt de film ook vooruit. 'I doff what remains of my hat to them.' Het gedoe met een hond is erg Todd Solondz. Gelukkig zijn de rest van de grappen extreem Brits. Hoe meer alcohol er vloeit, hoe droger de oneliners. In zekere zin blijft het wel een 'hier kan ik mijn financiering voor rondkrijgen-film', maar met genoeg luim om zulk cynisme te vergeten. 'Run, I'm a criminal!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten