'That boy is alway watching.' Een vriend van me keek laatst The Truman Show. Een toegankelijke 'filosofiefilm' die de tand des tijds almaar beter doorstaat. (Iets wat niet gezegd kan worden van het breinloze vermaak The Matrix). Vivarium kan ook in een lijst met filosofische 'concept-films'. Deze fantasy-horror ridiculiseert de 'mal' van vervreemde burgerlijkheid die ons door de biopouvoir wordt opgelegd. De makers doen dat in een borgesiaanse vorm. Alles is mogelijk omdat niets werkelijk mogelijk is. Eisenberg speelt de tuinman, Poots de lerares. Tezamen, een gezond stel met gezonde dromen. Toch (of juist daarom!) belanden ze in het niet erg metaforische Yonder. De visuals daar zijn heerlijk nep. Een Magritte-wijk waar de wolken slechts op wolken lijken. Ze wonen op nummer negen (het nummer van 'completion'). In en om al het geconstrueerde gebeurt inderdaad niks. Totdat het kind komt. Vanaf dat moment wordt de humor op een Laurie Anderson-manier creepy. 'Are you overwhelmed again, mother?' Het imitatiekind in een imitatiewereld ondergraaft het laatste restje echte. En Eisenberg? Hij graaft een kuil. Op micro-niveau ontbreken zo wel de open plekken. Het scenario speelt het spel steriel, zonder het irrationele, van zeg, Under The Skin. Gelukkig is de finale fucked up. 'I don't like the way things are. They're terrible.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten