'On a pas vu, on a senti.' De noodzakelijke inkrimping van de veestapel neemt in Mademoiselle wel heel bijzondere vormen aan. Die van mademoiselle Jeanne Moureau. Als chique dame verdwaalt in een plattelandsdorpje heeft ze het rijk alleen. Zij is de vrouw die meent dat de elementen haar toebehoren. Zij heerst als de femme fatale over man en beest. Haar voornaamste slachtoffer kiest ze echter geheel in lijn met de dorpse achterdocht. Wat dat betreft is ze toch goed geïntegreerd. Een stel Italiaanse houthakkers komt iedere zomer aanwaaien. Burt Lancaster had 'r zo een kunnen spelen, als de degelijke film nog net wat klassieker was geweest. Nu vervult Ettore Manni de rol naar behoren. Niet meer, niet minder. Regisseur Tony Richardson regeert met vaste hand over niet al te schokkend materiaal. De buitenlanderhaat van het collectief, de wereldhaat van het individu, ze vinden elkaar, zoals ze dat altijd zullen doen. Een verhaal met een moraal zonder moraal. Zoiets. Een paar beeldrijmpjes mogen er zeker zijn. Moreau rommelt met haar hoge hakken, de boeren met hoeven. De vlam slaat letterlijk en figuurlijk door haar in de pan. En de opperman Manni? Hij doet opzichtig met een slang. Het duurt allemaal erg lang, maar er blijft net genoeg spanning over. De opstand der dorpshorden verbonden met frigide freudiaanse 'conte'. 'Forcément c'est lui.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten