'Ik heb in deze duisternis mijn geloof verloren.' Zoals een mot onbedwingbaar door het vuur wordt aangetrokken, blijf ik maar onnozel naar Pedro Costa kijken. De Portugees met zijn beruchte kruis-beeld-raadsels. Ditmaal filmt hij immigranten in apocalyptische duisternis. Ze wonen ergens in Lissabon, in huizen zo slecht dat het grotten lijken. Hun graf al gegraven. Het hoofdpersonage is de weduwe van een van de Kaapverdische bewoners. Zij staat en staart (naar ons!) in de hoop wat te zien. Zijn redenen van verscheiden en vertrekken te vinden. De shots zijn bijna stuk voor stuk pareltjes van Vermeer. Goede koppen in weinig licht. Wasknijpers als handjes, o kippenpootjes. Toch schemert (ha) ook wel de ver-esthetisering van armoede. In plaats van een strikje zit er nu enkel een prachtig kadertje omheen. Op dubbele snelheid had de 'golfplatenoorlog' nog wat kunnen worden, nu is het vooral verveeld wachten op tekstuele oplevingen. Soms zijn die fascinerend, meestal onbegrijpelijk. Een beetje zoals Fernando Pessoa. Tegen elkaar praat men nauwelijks. Men kijkt uitgestreken naar de camera en houdt toneelmonologen. Superkatholiek lijdend allemaal. Tot bedwelmd en wel de laatste dag komt. Misschien heb je voor dit soort films de donkere bioscoop nodig, om ook jou mysterieus te omhullen. 'Ik vertrouw je bij leven noch dood.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten