Kajillionaire

'How is this person an asset.' Een van de Amerikaanste films die ik ken, heet Matchstick Men. Nicolas Cage speelt er een con man. Het moet iets imagologisch zijn. Amerika als het Verkoopparadijs bij uitstek, doorgedraaid in de activiteiten van de oplichter, die zichzelf als schijn verkoopt. Dezelfde popfilosofische thematiek treffen we in het geinige Kajillionaire. Een familie leeft van kleine heists, waarvan de postbusscam het fraaist is. Hand in gleuf! Het meisje van het Little Miss Sunshine-stel heet 'Old Dolio', rockt metal-haar, lijkt op Jay van Silent Bob, en praat in een deadpan-voice. Dat absurde stemmetje had me moeten vertellen dat dit een Miranda July-opus is. Het malle gezin leeft in een fabriekspand waar de bellen van de muren vallen (het lijkt dan wel Tati!). Uiteraard maakt Dolio een 'bildung' door. Daarvoor heeft ze echter wel hulp van een ongemakkelijke 'magic rico' nodig. De Ander, afkomstig uit een Zalando-wereld. Over haar komen we niks te weten. Misschien ook wel logisch. De wereld buiten is van een old dollar-leegte, en de beide meisjes zijn nooit gevuld. Hoe jezelf aan deze paradox te ontworstelen? July passeert rond minuut tachtig de oplossing – een open, poëtische plek. Daarna wordt het helaas warrig woke. Toch houd ik een zwak voor Amerika, en voor July's lieve absurdisme. 'Ha-ha-ha. Cry-cry-cry.'