'We hebben een levendig stel gevangen.' De eerste herfst na de Oorlog, een militair ziekenhuis te Leningrad. Werkelijk overal fysieke en mentale wonden. Bloedneuzen na bloedbaden. Het enorme meisje 'Bonestaak' werkt als verpleegster. Met haar lijkwitte haar lijkt ze een rijzige engel des doods, die de arme soldaten 'verlichting' brengt. Schrijf maar op: de mooiste euthanasie uit de recente filmgeschiedenis. Tarkovsky had het niet minder 'ikonisch' gedaan. Zelf heeft ze ook last van de gevolgen (en dat geen toeval, of wel, het is maar hoe je het bekijkt). Regisseur Balagov filmt alle ellende in zeer humane, vaselinezachte beelden. Een goud Europees classicisme. Of moeten we zeggen dat hij vergeefs met de gloed van de overwinning schijnt, die al gauw begint te branden. Het maakt de stiltes alleen maar schrijnender, het verlangen naar pijn enkel indringender. De elegie van invaliden opent zich godzijdank langzaam. Sovjets en hun galgenhumor. Een vriendin van Bonestaak keert terug. Ook zij op de rand van waanzin. Als een Scarlett Johansson (en Tilda Swinton) draaien de twee om elkaar heen in schuld en boete. Twee vrouwen vervuld van spanning. Met twee Derde Mannetjes. Alles is verziekt, maar de liefde nog het meest. Zonder noemenswaardige soundtrack danst de film de wals van verlatenen. 'Ik ben zonder betekenis van binnen.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten