Bacurau

'Een feest van angst en terreur.' De grens tussen rijke en lukrake fantasie is klein, en Kleber Mendonca Filho weet altijd weer op dat randje te rijden. Cinefielen kennen hem van het fraaie Neighbouring Sounds en het literair-hermansiaanse Aquarius. Twee heerlijk hermetische films. Eigenlijk te lastig en te eigenzinnig om hartstochtelijk te omarmen, maar wat vertelden ze knap doodgewone dingen met ongewoon veel ambitie. Enter Bacurau, een vergeten dorpje in het Braziliaanse hinterland. Er vliegt een UFO-drone rond. Een watertruck wordt beschoten. Het lijkt wel een hyperrealistische Max Max ('een paar jaar van ons vandaan'). In het Gallische (vrij)plaatsje speelt een Ry Cooder-kerel de livemuziek, en ik dacht, verdomme, Filho heeft hier inderdaad wel die Wim Wenders-vibe te pakken. Ook iemand die graag verhalen met een enorme 'scope' opdist. Het dorpje belandt van de droogte in de drop. Er beginnen plotseling dooien te vallen. De twee uur blijken te kort voor wat Filho wil. Dit had vermoedelijk een lynchiaanse serie moeten zijn. Wat is eigenlijk Portugees voor Dark? Rake scenes en losse flodders wisselen elkaar af, en als er niet geschoten wordt raken ze vaker. Os sete magníficos verschijnen in stilte. Onze avant-gardist poogt een pophit te schrijven. Kinderspel in het donker. Moeilijk, leuk. 'You see technically we are not here.'