'House arrest it is then.' Psy-geriatrische horror uit Australië. Altijd fijn als griezelfilms over reële, fysieke angsten gaan. In dit geval: oma wordt dement. Drie generaties verzamelen zich daarom in de 'outback', haar spookhuis ver van Melbourne. Kleindochter is aanvankelijk nog op de hand van moeke. Het gaat toch best? Bezorgde Cold Feet-moeder Emily Mortimer – altijd een betrouwbare actrice – heeft het sneller door. Alles in het huis is gelabeld. Doodeng is dat (een keer meegemaakt op huizenjacht. Een groot stopbord bij de hete kraan....) Het maakt de film op dat moment heerlijk gewoon. 'Nothing really. Normal stuff.' Terwijl je aftakelt wordt je een geest in eigen huis. Je bestaat steeds minder. De drie dames beginnen elkaar bang te maken, waarbij oma uiteraard de leiding neemt. Helaas levert dat een hoop slowmotion gedwaal op, en overdadige muziek. De uitgeteerde dromen zijn fraaier. Ondertussen komt de omkering van rollen steeds dichterbij. Child is the mother of the woman. Het huis zelf neemt de metaforische gestalten over. De mise en abyme van een doolhofbrein. Denk aan Coraline, of, voor oudere volwassenen, Danielewski's Kaartenhuis. Het einde trekt onverbiddelijk de joker-cultkaart. In de woorden van Maarten Ducrot. 'Iedereen zit om zijn moeder te roepen.' Een hele bevalling. 'It's my room. It's my house.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten