'Jim, I have one walk on.' Een Amerikaanse roadmovie met Oostenrijks geld, mede dankzij een beetje hulp van 'vriend' Ulrich Seidl. Ik zat er helemaal klaar voor. Het begint inderdaad met bondage SM. 'Helaas', het blijkt de enige kink van een typische projectiefilm, die zich daarna als een gemakkelijke kabelbaan uitrolt. Men neme een niet-Amerikaan, men sture hem of haar naar Amerika, lekker aan de wandel, en we zien wel wat we vinden. Het werd me al snel wat te arthouse-makkelijk. Natuurlijk, je kunt in het Grootse Land altijd wel wat Koyaanisqatsi-magie vinden in de landschappen, en voor genoeg karakterkoppen wordt ook gezorgd. Maar waar zit de visie? De idee? Niet in de soundtrack, die veel verkloot met goedkope 'midi'-strijkers en pseudo-spanning. De gimmick van de film ligt elders. Lillian is Russisch, spreekt de taal niet, en spreekt (dus) überhaupt niet. Een Gus van Sant-achtig geintje. Ze ondergaat slecht(s), gaat onder in de massa, als Wendy & Lucy zonder hond. Lillian loopt en loopt, lijdt en lijdt – toch nog wat Seidl – en verdwijnt ten slotte Into the Wild. Het lijkt op Stroszek zonder humor. Herzog en Handke met een rothumeur. Ik genoot dan maar van de locaties (een kringloopwinkel, een arcadehal!) en een meloen-shot waar Tsai Ming-Liang trots op zou zijn. De stille frustratie van bewuste afstoting. 'Let us go amongst them.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten