'Hallo moeder. Ik blijf een tijdje.' Toevallig zag ik een dag eerder de IDFA-openingsfilm Apena El Sol, met deels dezelfde thematiek. Bosbranden. De menselijke natuur die dankzij haar prometheaanse techniek niets anders lijkt te kunnen dan natuur verwoesten. De ongelofelijk waarachtige fictiefilm O Que Arde opent eveneens met de duistere botsing van natuurkracht en mensenmachines. Naar (en na) deze bijbelse waldsymfonie van as en stof keert een sjoemelige man terug. Hij heeft in de gevangenis gezeten voor pyromanie (hoe symbolisch!). Hologig als Harry Dean Stanton wordt hij weer herder. Moeder en magerman beleven het kleine eetgenot van warm brood op de bakplaat. Buiten heerst het scherpe, Galicische klimaat. Op zichzelf is de 'terugkeer uit de gevangenis' een uitgekauwd hoofdthema. De vergeving van zelf en ander. Is de gemeenschap klaar voor hem, en hij voor hen? De film kent de beperkingen. Trapt nooit in menselijke vallen. Steeds opnieuw zijn er huiveringwekkende beelden. Een man met hond in een blauwe mist. Schuilen in een boom. Het is bijna Iraans van 'looks' (en Roemeens van handelingen). Steeds opnieuw klinkt ook het muziekmotief. Een door merg en been gaande hoornstoot. Is het een synth of toch verbluffende akoestiek? De verwarring klopt. Vuur wordt met vuur bestreden. 'Waarom zeg je dit?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten