Bobby

Tsja. Ensemble-films zijn meestal wel geinig, maar deze is grotendeels mislukt te noemen. Wat een cast! Maar ook: wat een dramatisch acteren! Vooral de dialogen zijn hopeloos, wat natuurlijk extra sterk opvalt in een Amerikaanse film. Met name de pathetische dialogen die Elijah Wood en Lindsey Lohan in de mond gelegd krijgen zijn tenenkrommend. Uiteindelijk blijven van de wagonlading aan personages (10 ofzo) alleen William H. Macy en de verrassend sterke, levensechte Sharon Stone overeind. Hij gaat vreemd en zij is kapster in het hotel, waar allen tezamen komen. De film is ook zzzzooo politiek correct. De wijze "afro-Amerikaan" komt weer 'ns langs. En een van de Mexicanen waarover hij de scepter zwaait is dermate onder de indruk van zijn wijsheid dat hij hem zijn tickets voor een superbelangrijke baseball-game schenkt. Yeah right. Enige wat goed gaat, is het slot. Politicus Bobby Kennedy komt aan in het hotel en wordt neergeknald. De film mengt archiefbeelden met de acteurs en dan wordt het alsnog spannend en emotioneel. Ondertussen horen we Bobby speechen, wat een propaganda denk ik even, maar toch: kippenvel.