Powaqqatsi

Tsja, moest wel tegenvallen. Het meditatieve Koyaanisqatsi, vol slow-motion, vond ik jaren terug zo verpletterend. (Misschien toch al wat overdreven, dat enthousiasme) Maar goed, dit lijkt meer een soort door Unicef gefinancierde film over de derde wereld. Doet me veel minder (hoe arrogant..) dan de melancholie van de Westerse stad. De muziek is ook dramatisch, cheesy.. Philip Glass-onwaardig. Ok, ok er zijn wel wat aardige scènes. Ditmaal, opvallend genoeg, juist vooral de snellere momenten, met gedans en landbouwrituelen.