Le Scaphandre et le Papillon

Overschat, zoals ik ergens (maar ook alweer?) las, zou ik deze niet noemen. Gewoon een goede film, had de beeldexperimenten nog radicaler verwacht, maar ze waren zo ook al interessant/nuttig. Zeker het moment van wakker worden uit het coma is zeer pijnlijk. Meest aangrijpend: alle momenten met zijn pa (Max von Sydow) Zou zo'n Locked-In-Syndrome nou in Nederland reden genoeg zijn om je te laten euthanaseren? Wat ontbrak in de film, maar misschien komt dat doordat "de patiënt" zijn aandacht op schrijven van een boek richt, is misschien een zekere teleurstelling dat hij eigenlijk nauwelijks fysieke vooruitgang, eh, boekt. Hoezeer alle dames het ook proberen. (Heb op IMDB trouwens een bizarre analyse gelezen waar de film wordt uitgelegd als een metafoor voor de dood van de cinema.. En dat n.a.v een waargebeurd verhaal!)

Boxcar Bertha

Scorsese's debuut? Oh nee, er zit nog een erg obscure voor. Dit is er eentje waar de Coen bros wel fan van zullen zijn. Bruut geweld, chain gangs en harmonica- en andere O Brother Where Art Thou-muziek. Bertha is 'n lastig te peilen meisje, ze lijkt onschuldig, maar is ze dat aan 't begin van de film eigenlijk nog en later niet meer, of was ze 't nooit? (Scorsese is in elk geval vooral geïnteresseerd in haar billen, ze noemen het niet voor niets z'n exploitation movie) Hoe dan ook rolt ze tijdens de Depressie in een Jesse James-achtige bende, ze plegen wat overvalletjes en natuurlijk loopt het slecht af. Of toch niet? Onevenwichtige film, maar wel sfeervol.

Three Kings

Waar de soldaten in Jarhead niks uitvoerden, gaan de mannen hier op zoek naar goud. Slim idee (voor 'n film) en de eerste 45 minuten zijn zeer voortvarend en spannend. De Irakezen die dolenthousiast zijn als de soldaten hun dorp binnen rijden, want ze denken dat Bush dan toch hulp komt bieden tijdens de "Uprising". Pijnlijk. Net zoals het feit dat een van de soldaten opmerkt dat ze natuurlijk Irak niet binnen gaan vallen: "wil je een tweede Vietnam?" En een Irakees die later zegt dat de soennieten en sjiieten en Koerden gewoon samen willen leven zonder Saddam. Tsja. Daarna gaat de film een beetje over op effectbejag met een martelende Irakese soldaat die eigenlijk zelf ook gewoon zielig is. En een klagend figuur uit 't verzet. (Terecht daar niet van, maar teveel het opgeheven vingertje) Uiteindelijk laten de Amerikaanse goudzoekers hun hart toch maar spreken. Leermomentje: Koeweit is steenrijk. (Oh echt?) Je voelt de wrok bij de Irakezen. Had ik nooit zo bekeken. Kortom, interessante film.

Total Recall

Tijd voor wat kazigs. "Consider that a divorce!" Wel een slim verhaal dacht ik halverwege. Oh ja, dat kwam natuurlijk door Philip K. Dick. Verhoeven is vooral geïnteresseerd in dwerghoeren en drietietmutanten. Blijft de vraag, waarom hadden die "aliens" zelf die fijne reactor niet aangezet? Enneh, dat kekke gadget wat Arnie en 't meissie in 't slotgevecht gebruiken om een realistische schaduw van zichzelf te projecteren, waarom zat dat eigenlijk in zijn koffer, als die koffer toch door de slechterik was neergelegd. Hij helpt 'm alleen maar. Heb me uitstekend vermaakt hoor, daar niet van.

Michael Clayton

Film die heel, heel veel rookgordijnen (gokschulden, shit in de familie, echtscheidingen, allemaal irrelevant) opwerpt, maar die diep van binnen toch vrij leeg is. Wat niet wil zeggen dat het geen onderhoudende film is, hij is alleen ook zo weer uit je hoofd. Da's jammer, want het begin is wel creepy, Lynchiaans, met paarden in de mist. Daarna zien we hoe George Clooney op dat punt gekomen is. Hij is een fixer, ik zweerde dat ik al eerder een film zo zag beginnen. Mogelijk dacht ik aan The Sweet Hereafter. Ook daar komt een advocaat zich bemoeien met de nasleep van een verkeersongeluk. Michael Clayton gaat echter over heel iets anders, (let op, nu raak ik ook alweer verstrikt) want daar is de altijd geweldige Tom Wilkinson, eveneens een advocaat van de duivel, die gewetenswroeging krijgt. De genetische modificatie-bedrijven hebben 't weer 'ns gedaan. Tilda Swinton is femme fatale en George Clooney, eh ja.. Rolt er min of meer bij toeval in. Ik vind zijn karakter weinig gemotiveerd.

Dolls

Opgepikt via het oneindig grote Subjectivisten-filmforum. Terecht, want een interessante film van de altijd boeiende Takeshi Kitano. Begint bijna Bin-Jip-achtig: het zwijggehalte is sowieso hoog. Drie verhalen door elkaar heen, allemaal onbeantwoorde/verbroken liefdes. En dat allemaal zeer gestileerd, als een parabel, met allerlei diepzinnige Japanse cultuurverschijnselen. (Denk ik) Beetje Milennium Mambo, Tony Takitani + wat yakuzas, want ja, dat kan Takeshi niet laten natuurlijk. Zieligst (da's positief in een film) is het gedoe rond een curieus stukje speelgoed. Fluitje met balletje + netje. Japanners...

Charade

Had het klaarblijkelijk even gehad met dit soort films. Weer die "goofy" Cary Grant (zou die man nou in 't echte leven ook zo flauw zijn) en weer de graatmagere Audrey Hepburn, die perfect gekleed voor fouten mannen vallend avonturen beleeft. Iets met 250.000 euro (oh nee), vier slechteriken en een hoop plotwendingen over wie de echte schurk is en wie niet.

Fitzcarraldo

Caruso. Caruso! Als ik dat had geweten had ik de film wel eerder gekeken. Het is een wispelturig, grillig ding waar mogelijk toch nog wel meer in had gezeten, maar Herzog is rusteloos. Er zijn momenten dat ie een mooi muziekje introduceert + mooie beelden, maar dan twintig seconden later weer verder zapt. Ik kan wel tien minuten naar die boot over de berg kijken.. Het einde was ik ook niet zo blij mee, zitten we net in een geweldige mindstate komt er een soort deus ex rivier-machina voorbij. Toch jammer. Maar waar (bewust natuurlijk) Aguirre potsierlijk is, is Fitzcarraldo een lieve gestoorde held. Zijn film is een "event", een belevenis, een unieke ervaring.

Alice Doesn't Live Here Anymore

Beetje een nikserige film. Alice's echtgenoot sterft, zo erg vindt ze dat niet, want hij sloeg haar. Ze gaat met haar twaalfjarige zoontje op weg naar Monterey, California, maar blijft ergens halverwege in het midden van nergens hangen. Leuk aan de film is het talloze gekibbel en gegein tussen de twee. Het einde is wel veel te sentimenteel goed, misschien bedoelde Scorsese het ironisch. Leukste grap is echter Jodie Foster. Althans, in de voortiteling kwam haar naam langs, dus ik denk ze is 't kleine meisje (een jonge Alice) uit de prelude. Verder zag ik ze niet meer. Al was het wel vreemd dat het jongetje waarmee zoonlief bevriend raakt zich Audrey noemt.. Nou ja, dat was ze dus!

Thirty Two Short Films About Glenn Gould

Echt nuttig om te kijken als je niks van Gould weet, dacht ik, dus snel even de Wikipedia-entry doorgezapt. Nou al die feitjes kwamen fijn terug in de film. Zijn leven verteld in extreem korte fragmentjes, animaties, interviews. En het werkt ook nog!? Wow! Pianist Gould ís natuurlijk ook een held met zijn afkeer van optredens, tradities (Mozart!) en ander maf gedrag. Zeer fijne docu dus, van Subjectivitische snit.

Ponette

Sterk begin. Een meisje in een (ziekenhuis)bed. Haar arm in 't gips. Pa tekent een hondje erop. Het gaat slecht met moeder, zegt ie. Ze rijden naar huis terwijl de man foetert op het "slechte" rijgedrag van moeder. Moeder sterft. Vader verdwijnt en laat 't meisje bij familie achter om zelf maar het verlies te verwerken. Ze wacht op Jezus, God en (vooral) haar moeder. Zeer knap geacteerd van het jonge meisje. Of is 't acteren? Ik bedoel.. Hoe doe je dat met kinderen van vier (!) werken? Heel veel opnames maken en die paar juiste momenten erin laten, vermoed ik. Met zekerheid de beste rol van een kind onder de tien aller tijden en dat maakt 'm niet te missen. Film "delivered" desalniettemin toch net niet helemaal. Daarvoor zijn er te weinig personages naast Ponette die echt diepte krijgen. En ook 't "magisch-sentimentele" einde had niet gehoeven van me. Aan de andere kant is dat misschien ook wel de enige optie om als kind met zo'n tragische gebeurtenis te "dealen".

Morvern Callar

Een film waarvan het boek waarschijnlijk beter is. (Dat is toch altijd, zegt u) Nu zijn alle (vermoedelijke) monologues intérieurs vervangen door, eh, niets! Samantha Morton hangt wat rond in een Schots landschap en in Spanje. Haar vriendje heeft zelfmoord gepleegd met achterlating van een roman. Zij doet het enige juiste.. (Is het wraak?) Nee, ze delete het doc-bestandje niet. Alleen zíjn naam. Nou dat was het dan, in de vijfde minuut, het leukste moment van de film. Oh, vriendjelief heeft gelukkig nog wel een cassettebandje achtergelaten, wat de regisseur de mogelijkheid geeft om wat leuke muziek te laten horen. (Can, Aphex Twin) Verder vooral *gaap*.

Alles Is Liefde

Had eigenlijk niet zo'n zin de elitaire lul uit te hangen. De film is ook zeker niet dramatisch slecht, maar nu had ik toevallig een Love Actually-fan naast me zitten en die nam mijn taak over. "Waardeloos!" "Een 4!" En dit dus echt een afgevaardigde uit de doelgroep. Nou dan durf ik ook wel. Slecht geacteerd, door een pathetisch grote eindeloze stoet bekende Nederlanders. Ik bedoel Wendy van Dijk.. Alsjeblieft! En dan natuurlijk nog al dat plagiaat. Er zijn geen momenten die níet gejat zijn. Dieptepunt wat mij betreft het liedje Everybody's Got To Learn Sometime, om even die Eternal Sunshine-magie op te roepen. On the elitaire + side: Anneke Blok (meteen op de voorkant van Volkskrant magazine) en die zwerver (meteen een interview in Vrij Nederland) zijn allebei wel goed. Ook de milde satire op de zucht naar sensatie van tv-makers was wel geinig.

Zidane, un Portrait du 21e Siècle

"Tikkie" teleurstellend. Alle pogingen tot arty beeldbewerking e.d. zijn irritant. Wat overblijft is een redelijk fascinerend inkijkje in hoe Zidane zich over een veld beweegt: sloffend als een oude man. Eerste helft komt hij nauwelijks in 't spel voor, hij roept alleen maar "a y". Opvallend hoe eenzaam hij dan lijkt. Er gebeurd iets opwindends, merken we aan 't publiek, en ondertussen legt Zidane een polletje recht. In de rust heeft de film één mooi foefje, een foto van een aanslag in Irak, waar dan een jongen in een Zidane-shirt staat, zodat het even lijkt alsof de ziel van Zidane als het ware overal is. Tweede helft gaat het beter vanaf het moment dat eindelijk een medespeler Zidane aanspreekt, ik dacht Roberto Carlos, die zélf de bal vraagt, in plaats van omgekeerd. "Zizou!" Meteen komen er mooie acties. En dan ineens de beruchte rode kaart. Blijft een curieus moment. Ze staan voor, Zidane zit op dat moment niet slecht in de wedstrijd. Kortsluiting en in een vloek en een zucht is zijn wedstrijd voorbij. Anti-climax. Misschien was het gewoon de schuld van de scheidsrechter, die 'm niet mag. Zidane heeft 'm al eerder onaardigheden toegevoegd, die lang niet allemaal door de regisseurs werden "doorgelaten".

Life Is Sweet

Hoe doe ie 't toch, die Leigh. Hij presenteert hier extreem flauwe (maar zeer grappige) personages die recht uit een Klokhuis-sketch lijken te komen. Denk aan de kok die van alles in zijn soep gooit. Maar stiekem zijn ze stuk voor stuk toch wel erg (pijnlijk) menselijk, zozeer dat er net zo goed talloze aangrijpende momenten in de film zitten.

The Last Temptation of Christ

Willem Defoe als Jezus.. Het is even wennen. Jezus is hier een blaaskaak met een te groot ego. (Ik snap wel ineens Jim Morrison's fascinatie voor contemplatie in de woestijn) Echt interessant wordt het pas als de man aan het kruis hangt, waarna een (natuurlijk lieve) Michaëlla Krajicek look-a-like verschijnt, die 'm meeneemt als laatste poging om 'm te verleiden tot het "slechte".

My Left Foot

Voor de liefhebbers van Diving Bell.. Denk ik, want die heb ik nog niet gezien! Hier is de held (of het slachtoffer) al vanaf zijn geboorte bijna volledig verlamd. Inderdaad, hij kan alleen nog zijn linkervoet bewegen. Waarmee hij dan natuurlijk glorieuze dingen bereikt. (Namelijk schilderijen maakt en een boek schrijft) Klinkt allemaal vreselijk.. En er zijn ook momenten dat het allemaal uit zo'n clichématige waargebeurd verhaal-film komt. Het ís trouwens ook een waargebeurd verhaal. Maar dan is daar altijd nog de hoofdrolspeler, Daniel Day-Lewis die, zoals altijd, onwaarschijnlijk intens speelt. Ik werd haast bang dat ie na de rol niet meer zou weten hoe hij "normaal" kon bewegen.

The Assasination of Jesse James by the Coward Robert Ford

Deze is meer interessant dan goed. De titel bijvoorbeeld. Het is een soort spel met die arme Robert Ford. Jesse James is eigenlijk een klootzak. Ford is een emokid (Casey Affleck, broerig/glooming), die teleurgesteld raakt en 'm dan uit ijdelheid omlegt. Hij verwacht applaus, maar krijgt gedonder. Typisch voor, voor.. de mensheid, ofzo. De verering van schurken. Ford had 't kunnen weten, hij was tenslotte zelf ook fan van pulpboekjes over de beste man. De grap is, nu heeft hij dan toch zíjn film, maar ja.. Dan krijgt ie zo'n titel! En Brad Pitt (=Jesse James) krijgt de eerste credit op de titelrol.
Terzijde: dommige James-handlanger Sam Rockwell = Andy van der Meyde.

Half Nelson

Jaaa! Introvert grotestadsdrama met oog voor detail. Heel schraal van de Volkskrant om hier geen 4 sterren aan te geven. Wat is er mis mee? Ik weet 't niet. De excellerende Ryan Gosling speelt een toffe leraar (en basketbalcoach) met een drugsprobleem. Hij wordt betrapt door een leerling waarna ze een wankele vriendschap sluiten. Met beiden gaat het vervolgens bergafwaarts, begeleidt door fijne muziek van Broken Social Scene. Ik kreeg net geen brok in mijn keel, dus misschien dat op dat punt nog wat te winnen was, maar niettemin een heel, heel fijne film.

Sunshine

Best 'n leuke sci-fi film. Crew op een schip op weg naar de dovende zon, om daar een bommetje in te gooien, want dan komt alles weer goed. Mooi zo'n zuurstoftuin, het leek wel het paviljoen van Nederland of Finland op een Wereldtentoonstelling (Hannover) van een jaar of tien terug. Wilde eerst mopperen over 't feit dat over 100000 jaar de VS klaarblijkelijk nog bestaan en idem dito voor het fenomeen Jezus Christus.. Maar het ding speelt zich af in 2057. Waarom ook niet. Zoals altijd is het wachten op de aliens die de crew af komen slachten. Dat lijkt lang niet te gebeuren, tot 'r op 't einde toch nog een bizar buitenaards figuur op komt duiken. Dan komen we in spiritueel Aronofsky-territorium, maar 't blijft allemaal wel boeien. Wel de aller-allerslechtste aftitelingsmuziek ever. Zit je net in die cheesy ambient-sfeer komt er een waardeloos Underworld-nummer overheen. (Daarvóór is de soundtrack wel goed, 2001-style)

Amarcord

Ah muziek van Nino Rota. Dikke vette nostalgie.. Fellini serveert kleine fragmentjes uit een Italiaanse jeugd. Kunnen Italianen altijd wel goed. (Cinema Paradiso!) Een dorp vol hele en halve gekken met figuren die aan Toon Hermans (1,2,3, scheet) en Herman Finkers doen denken. Ineens, in de laatste vijftien minuten, nog wat drama. Tot dan was alles lieflijk en "enkel" goed voor een glimlach. Het lijkt wat te plots, maar het werkte dit keer. Zo gaat dat ook gewoon, zeker voor een kind, opeens ligt iemand in 't ziekenhuis, er lijkt weinig aan de hand. En dan is 't alweer voorbij. Zo eindigt de film wel op een downnote. Een jaar voorbij, iedereen is weer blij, maar ja wat zal de nieuwe cyclus brengen. Ik ben in elk geval nog benieuwd naar geroosterde meloenpitten..

The Bourne Ultimatum

Dacht tijdens de eerste helft hiervan dat de trilogie toch van een 5 (via een 6) naar een 7 zou gaan. Maar dan zakt ook dit laatste (?) deel alsnog terug. Het begin is ijzersterk met een non-stop actiescène. Bourne en de film functioneren allebei het best als hij een weerloos iemand bij zich heeft, in dit geval een journalist. In Marokko aangekomen begint de film alweer wat van zijn "tension" te verliezen. Pikt 't dan nog even op als de film het slot van The Bourne Supremacy weer bereikt. (Een mooie truc!) Maar toch, de CIA houdt kantoor in een kantoor waar je met een verrekijker door de ramen kan kijken?! Tsja. Alles draait uiteindelijk om 't einde. Is Bourne een werkelijke verhaalheld, iemand die evolueert, die een werkelijke strijd voert, of is hij een James Bondiaans oppermachtig figuur die zijn avonturen tot in 't oneindige zal kunnen (en blijven) herhalen? Het antwoord laat zich raden.

Cape Fear

Scorsese goes B-film?! Dit is zo'n film waarin de leden van een door een moordenaar bedreigde familie besluiten te vluchten naar de middle of nowhere, waar ze op een krakkemikkig bootje gaan zitten wachten op het onvermijdelijke. De met bijbelquotes strooiende slechterik van dienst is Robert de Niro, die er zelf in elk geval wel lol in lijkt te hebben. Dat is dan nog iemand. Al valt er best wel wat te lachen ("A few minutes alone with me, darlin' and you'll be speakin' in tongues") Nick Nolte is een advocaat die deze schurk in het verleden nogal slapjes heeft verdedigd. Ik snap er trouwens niets van hoe het "feit" dat een meisje "promiscue" is, het aantal jaren celstraf op een verkrachting kan terugbrengen. Beetje fundi. Maar goed.. Lolita Juliette Lewis huppelt ook nog rond. Kreeg ze nog bijna een Oscar voor. Ze is afwisselend hopeloos en dan weer fascinerend. (De scène in 't theater!) Echte held van de film is Joe Don Baker, een private detective, die als een soort koele indiaan alless onder controle lijkt (!) te hebben.

The Machinist

Lees het uitgebreide artikel op de site van De Subjectivisten.

Reality Bites

Stamt uit '94, maar voelt nog wat ouder(wetser). Ben Stiller in de regisseursstoel en voor de camera in een film à la Crowe's Singles. Twintigers die met zichzelf worstelen (I am almost 23 and what have I done with my life.. ja!) Winona Ryder is het stralende middelpunt. Ze lijkt eigenlijk wel op Dancing in the Dark-ster Courteney Cox. Ethan Hawke speelt een typische muzikant-klootzak die zichzelf niet kan uiten en Stiller zelf is een maffe yup. Verder verwerkt de film nog wat van die real life show-elementen in 't script, die toen waarschijnlijk net hip waren (In de tijd dat Dave Eggers naar Real World wilde) Ik vond 't allemaal erg gedateerd en zeker niet onmisbaar. Het zal een ander verhaal zijn als je zelf tot die generatie (X?) behoort.

Psycho

De remake van Gus van Sant. Krijgt een 4.5 op IMDB.. Da's gemeen. Ik vond 'm eigenlijk wéér spannend. Sterker nog, in kleur is de douchescène natuurlijk veel creepier en de scènes in het huis van Bates mogen er zo ook wezen. Op 't laatst gaat het eigenlijk wel heel snel, had de master of suspense nog wel even kunnen rekken, met die spiegels enzo. Ik dacht dat Van Sant een shot voor shot remake deed, maar hij heeft de boel een beetje opgesext, met wat bloot. Als een stripversie van een literair werk. Het wordt zo popcornvermaak, zeker in de eerste helft (met de motoragent) maar dat was altijd al redelijk belachelijk. Heche (Marion) is natuurlijk geen Leigh, zat steeds aan Annie Lennox te denken.. En Vince Vaughn heeft 't het zwaarst als vervanger van Perkins. Toch doet hij wel een leuke boertige viezerik. Macy is geknipt in de rol van de detective. De rest is bijzaak.

Cat on a Hot Tin Roof

Die Tennessee Williams moet toch wel een enorme mensenhater zijn geweest. Zeker vrouwen lijken er nooit goed vanaf te komen. Hier vechten 2 "katten" om een erfenis, terwijl de even zielige mannen, of sullig zijn, of alcoholist, of alleen aan zichzelf denkend. De homoseksuele laag werd voor Hollywood zwaar gefilterd. (Ik had 'm ook niet meer gespot) Een film vol vreselijke onsympathieke mensen is wat lastig om bij mee te leven. Met name het personage van "Sister woman" Madeleine Sherwood is zo cartoonesk hekserig dat het eigenlijk niet meer om aan te zien is. En rijke pa wordt constant Big Daddy genoemd. Het is een en al ergernis, precies de bedoeling van 't stuk natuurlijk. Dus je zou't ook gewoon geslaagd kunnen noemen. Vette spoiler: maar het is geen ha-fijn moment als Paul Newman en Elizabeth Taylor uiteindelijk min of meer als winnaars uit de strijd komen.

Birth

Viel bitter tegen. En het begin is nog wel zo goed als Polanksi's Rosemary's Baby-achtige psychologische reïncarnatiehorror. Maar dan begint de film rationele verklaringen te geven. En het is sowieso al niet te geloven hoe de familie reageert op 't jongetje. Veel te open. Nicole Kidman is verder natuurlijk wel geknipt voor zo'n rol. Ik ben altijd bang voor d'r! Wel goed gedaan is hoe de film de gekte verschuift van het jongetje naar Kidman. (Tegen een tienjarig jongetje: have you ever made love to a girl? Can you satisfy my needs? etc.) De delen van de film zijn goed, denk ook aan de zwangere zus en de voormalige schoonzus, beiden zeer creepy, maar de som is 't niet.

The Bourne Supremacy

Beter dan die eerste.. Al word ik heel droevig (nou ja) van hoe de niet conventioneel knappe Franka Potente hier wordt afgevoerd, ten faveure van een blondine waarvan al in film 1 duidelijk was dat Bourne er iets (meer) mee zou krijgen. Zit verder (voor 't eerst in de trilogie) één spannende scène in. Bourne op een dak met de FBI in 't vizier. Verder teveel carchases. Wel leuk is dat ze Europa doorcrossen, maakt ons continentje toch wel wat cooler. Doet 't kennelijk nog altijd goed voor een Amerikaans publiek.

Kundun

Ook al saai en hier werd wel in gesproken. Slepende saaie geschiedenisles over Tibet en de huidige Dalai Lama. Kon ondertussen mooi nadenken/fantaseren over hoe een Nederlandse Olympiade-ganger als protest een Tibetaanse vlag zou kunnen meesmokkelen/om de vuist binden. Maar ja dan "support" je ook een beetje een eng Vaticaans feodaal land. Tsja. Nieuwe Dalai Lama vinden zal trouwens wel lastig zijn..

I Don't Want To Sleep Alone

Wat.. Is.. Dit? Ehm. Typerend is dat ik niet eens door had dat hier een dubbelrol in zat. Of in welk (Aziatisch) land de film zich afspeelde. (Maleisië) Een standaard arthouse handelingen-film, we kijken naar mensen die mensen wassen en andere (betrekkelijk) normale dingen doen. En verder niks. Nauwelijks dialoog. Leukste vond ik nog de Bollywood-liedjes die af en toe op een tv langskomen.

Days of Heaven

Nou, ik heb ze nu allemaal gezien. De vier features van Terrence Melick. Dit is met afstand de beste. Ennio Morricone is daarvoor in belangrijke mate verantwoordelijk. Wat een magische muziek. En, 't moet gezegd, Melick weet ook altijd binnen een paar seconden en beelden een geweldige sfeer op celluloid te vangen. All American Boy Richard Gere werkt in de jaren '10 op 't platteland, met zijn zus, of nee, toch niet zijn zus, geloof ik, want ze zijn wel heel close. De vraag is dan waarom ze doen alsof ze broer en zus zijn.. Hmm. Er is ook nog een jong dapper meisje die 't verhaal vertelt in geweldig William Faulkner-accent. (Of wat ik me bij die personages voorstel) Na een tijdje op 't land werken, een sprinkhanenplaag en een ontsnapping (toch een beetje Badlands) houdt de film plotseling op. Ik tast in 't duister, maar mooi was het wel.

My Own Private Idaho

Thematisch in dezelfde hoek als Mysterious Skin. En Keanu Reeves (die zwoor nooit meer een homoseksuele seksscène te doen) lijkt ook op Levitt. Verder snapte ik hier geen snars van. Het verhaal? Euh. Twee vrienden.. Gigolos. De ene (River Phoenix) verliefd op "Keanu". River op zoek naar zijn moeder. Net als die jongen in Mysterious Skin lijdend aan een soort black-outs, narcolepsy in dit geval. Ze wonen bij een soort Shakespeariaanse zwervertroep. (Denk aan de bende in Dear Wendy) en dan gaan ze maar wat op reis. Komen een Duitser tegen, gaan dan naar Italië, waar de film gered wordt door een heel mooi Italiaans meisje! (Waar Keanu zich meteen bij thuis voelt) Spoiler: Maar de moeder wordt uiteindelijk niet gevonden. Ofzo. Hmm. Zat er nou ook nog een incest-thema in?

Mysterious Skin

Mooi. Eerst lijkt de film wat teveel door de jaren heen te zappen, maar settlet zich dan gelukkig toch in 't "nu". Twee jongens en hoe hun leven verloopt nadat ze op 8-jarige leeftijd verkracht zijn door hun honkbalcoach. De ene (Corbet) lijdt aan black-outs en denkt dat ie ontvoerd was door UFO's. De andere (Gordon-Levitt) is gigolo geworden en heeft, zo krijg je 't idee, de hele staat Kansas al gedaan. Hij ziet de gruwelijke ervaring als iets moois en verlangt eigenlijk nog terug naar die mooie tijd. Prachtige scène als de UFO-jongen een UFO-lotgenote opzoekt, waarvan je je afvraagt of die misschien ook wel verkracht is. Moeilijk onderwerp, goed gedaan. Zou 'r maar twee dingen op aan kunnen merken.. 1)Het personage van Levitt roept steeds dat ie weg wil uit dat durp, maar die urgentie kwam niet over. Hij heeft vrienden, geld en een (ander) baantje als omroeper in 't honkbalstadion. Kortom er ljkt eigenlijk weinig mis met zijn leven aldaar. 2)Er zit een gewelddadige scène in, die bound to happen is, gigolo is natuurlijk een gevaarlijk beroep, zeker als ie dan in New York is, maar omdat ie daarvoor zo flierefluitend overal mee weg is gekomen voelt die scène toch een tikkie conservatief correct. (Maar zo kan ie zijn lotgenoot misschien beter begrijpen)

The Doors

Was me aangeraden wegens het geweldige spel van Val Kilmer. (Wat trouwens ook 2 Days In Paris gebeurd, grappig genoeg) Hij doet het inderdaad goed. Met name het beeld dat hij vadsig en baardig L.A. Woman opneemt, terwijl hij er uitziet als Jeff Bridges. (Ok, in hoeverre is aankomen en er vadsig uitzien een kwaliteit?) Verder blijft het natuurlijk een poseur die Morrison, die misschien tegen zijn wil een ster werd als "model" en verder niets. Echt tragisch wil het in de film maar niet worden. Eerder een luie vorm van zelfdestructie. Voelde vooral sympathie voor die orgelspeler, Manzarek, geloof ik, een geinige kantoorklerk. En het korte stukje The Velvet Underground bewijst dat ze dáár nog 'ns een film over moeten maken.

The Bourne Identity

De hele Bourne-trilogie was tot nu toe volkomen langs me heengegaan. Zal 'm toch 'ns oppikken dacht ik. Zie nu in waarom Matt Damon zo neutraal door The Good Shepherd kon lopen, hij was die rol al gewend. Vind eigenlijk de premisse mooier dan de film.. Man drijft in zee, met kogels in zijn lichaam, hij weet niet meer wie hij is. Al snel blijkt hij een supergetrainde vechtmachine te zijn. Maar ja, dat vechtmachine-aspect zorgt ook voor weinig spanning, ik bedoel wie kan 'm wat doen? En heel erg in de war lijkt hij ook niet te zijn eigenlijk. En dat de plot in feite om gewetenswroeging draait is ook 'n beetje tsja.

Bringing out the Dead

Dacht altijd dat dit Scorsese's horrorfilm was. Hoewel de zombies op de loer lijken te liggen in 't aftandse ziekenhuis en hoofdpersonage Nicholas Cage ook geplaagd wordt door geesten, houdt het daarmee wel op qua horror. Behoorlijk mislukte film, al heeft het zeker wat van die paranoïde After Hours-sfeer, maar dan zonder verhaal en toch uitgerekt tot een speeltijd van twee uur. Cage is een ambulancebroeder die zijn baan niet meer aankan, hij werk drie dagen met drie maten de nacht-shift, terwijl alles en iedereen sterft in zijn handen. (Inclusief een baby van een meisje dat Maria heet.. jaaa) Maar zie daar, zijn geluk keert nog een beetje dankzij een drugsdealer. Goed aan de film is de rol van Ving Rhames als hilarische ambulancebroeder into God. Ook fijn hoe Scorsese (goede muziek is standaard bij hem) één nummer van Van Morrison (het 9 minuten durende T.B Sheets) gedurende de hele film op sublieme wijze weet te gebruiken.

Iklimler

Net als 2 Days In Paris is dit een (self-indulgent?) familieprojectje.. Regisseur speelt zelf de hoofdrol, zijn vriendin speelt zijn vriendin, zijn ouders zijn ouders. Werkt allemaal toch best redelijk. Een relatie die uiteenvalt (en verwerkt wordt) gedurende verschillende seizoenen. Zitten opvallend genoeg vooral een paar heel overtuigende huil- en seksscènes in. (En dan niet eens met zijn real life vriendin, ha)

2 Days in Paris

Zou die titel nou een grap zijn m.b.t die Paris Hilton video? Julie Delpy was al eerder in Parijs, zoals iedere filmfreak weet. Adam Goldberg geloof ik niet, maar die zat dan weer wel ook in Linklater-films. Nu kibbelen ze samen wat af. De meeste grappen zijn flauw en het personage van Delpy is een hysterica. Desalniettemin een onderhoudend niemendalletje. In de categorie absurde hobby-deformatie: er zit een scène in op een Franse markt (met halve varkens en kalventongen) en daar zit een sample in van Merry Pierce!? Een marktkoopman roept wat in de verte. Exact hetzelfde, ook qua stem. Dat terwijl deze film vijf jaar na het desbetreffende liedje komt. Hmmm. Misschien klinken alle oude krakerige Franse marktkoopmannetjes hetzelfde.

Atonement

Boek niet gelezen, maar kreeg wel het gevoel dat de film netjes alle dubbele lagen en dingen om over te peinzen erin liet. Drie fasen uit een mensenleven dat om één naïeve fout draait, gemaakt uit jeugdige jaloezie. Eerste fase speelt zich af op zo'n typisch Engels landgoed (de cameraman vermaakt zich met zonlicht, heel veel (bijna te) mooie shots. Fase twee bevat de mooiste, zeer uitgebreide scène, waarin drie soldaten over het strand bij Duinkerken wandelen, of beter zwalken. Op de achtergrond een reuzerad!? Werkelijk magnifiek! Maar nadat de scène om is, geloof ik 't ook wel met de film. Eigenlijk wordt het meisje/de vrouw waar de film om draait per fase irritanter. (Fase drie laat ik aan u over)

Tuya's Marriage

Lieve film. Minder authentiek dan 't (voor de leek) lijkt.. Ik dacht: wow de regisseur heeft heel Chinees Mongolië afgezocht naar het aller-allermooiste meisje. Maar dat blijkt gewoon een of andere steractrice te zijn, uit Daolin. Vandaar ook dat er geen Mongools wordt gesproken. Daar gaat je authenticiteit. Maar goed, dat las ik ook allemaal maar achteraf, gedurende de film dondert 't niet. De setting is die van Cave of the Yellow Dog. Nomaden enzo. Alleen is hier wel sprake van een gescript verhaaltje, wat toch een stuk leuker is. Tuya's echtgenoot is mank, zijzelf kan het zware werk niet aan. Er moet dus getrouwd worden.. Al snel staan, als in de Odyssee, de aanbidders voor de deur. Maar dat geeft vooral een hoop problemen. Film bereikt zijn melancholische hoogtepunt na een uur, als de belangrijkste spelers met paard en al in een vrachtwagen zitten. Half uurtje daarna is minder noodzakelijk.

La Règle du Jeu

Bizar ding. Setting à la Altman's Gosford Park, een film die er veel leuker op wordt, denk ik. Ook hier een jachtpartij van de rijken culminerend in een moord en ook hier volgen we af en toe de bedienden. De vrouwen wisselen van partners als kinderen van melktanden, ondertussen zuchtend dat het allemaal aan de mannen ligt. ("Want zo zijn ze nu eenmaal") Renoir zal het allemaal wel ironisch bedoeld hebben. De plot wordt dermate ingewikkeld dat de regisseur, leek mij, zelf de draad kwijtraakt. De moord op 't eind.. Is zonder reden? Of zou de schutter ook in verwarring zijn wie zijn vrouw was? Nou ja, het is te laat om de politie er nog bij te halen, want iedereen vindt 't wel best zo.. Weird, op een goede/fascinerende manier.

Flags of Our Fathers

Hmm een oorlogsfilm die nauwelijks over de actie gaat. Zou goed moeten zijn. Mais non. Komt door de passieve vertelstijl, ik heb 't nou wel gezien met "iemand in 't heden" die mensen interviewt en zodoende terugblikt. Ook de oorlogsactie-laag komt er niet uit, ironisch genoeg omdat er steeds geschakeld wordt naar de meest interessante laag. Drie soldaten, beroemd door de flag raising foto, gaan op toernee. De film had eigenlijk honderd minuten alleen daarover moeten gaan. Hoe de indiaan doordraait, hoe de opportunist kansen ziet, maar hoe dat maar schijn blijkt te zijn en hoe de matroos zich erdoorheen worstelt. Zit er allemaal in, maar nu met drie half-gelukte lagen wordt 't niets.

The Aviator

Hawkes, Hughes, Huston, ze gingen door elkaar lopen. Ik dacht: wow wat heeft vliegtuigbouwer Hughes een hoop mooie films gemaakt, maar ik rekende een er een hoop van zijn collegae bij, terwijl hijzelf in de meeste gevallen "gewoon" een zak geld op tafel gooide, geloof ik. Blijft de vraag of ik The Outlaw moet zien en of die lieve motorclub hun naam van Hell's Angels de film hebben.. The Aviator, op zeker een Scorsese-film, is ondertussen zeer onderhoudend, maar evenzeer vluchtig. Als je op Wikipedia de bio van avonturier/pionier Hughes leest, zie je dat er nog veel meer drama in had kunnen zitten. Toch is 't wel lachen met Jude Law als Errol Flynn en Cate Blanchett als Kate Hepburn etc.

Safe

Zwaar confronterend natuurlijk, voor zo'n coconut als ik. Julianne Moore speelt weer een hyperventilerende depressieve rijke vrouw. (Magnolia!) Je vraagt je af hoe ze in 't echt is. Haynes laat heel mooi de wanhoop van depressie zien en de hoop dat er een andere (lichamelijke) reden is voor al die ellende. Het personage van Moore ontdekt het fenomeen "environmental illness": allergie voor chemicaliën en uitlaatgassen en dergelijke. Vanzelfsprekend vindt ze wat lotgenoten die elkaar in no time in de put praten, totdat ze aan 't eind in een isoleer-iglo met een zuurtstoffles leeft. Oef, wat een ellende. En dan zou Von Trier helemaal all the way zijn gegaan en geeft Haynes nog een miniem sprankje hoop. Maar of dat genoeg is? Geweldige film, mooie Badalamenti-achtige soundtrack ook. Sowieso akelig creepy Lynchiaanse figuren in het lotgenoten-kamp.

Fur, an Imaginary Portrait of Diane Arbus

Weinig over gehoord eigenlijk. Je zou 2007 ook wel 'n beetje het Cinema-jaar van Robert Downey Jr. kunnen noemen, met Recognizing Your Saints, Zodiac en deze. Hij zat hier waarschijnlijk wekenlang uren in de make-up om uiteindelijk zonder haren het bed met Nicole Kidman te kunnen delen. Nou ja filmisch dan. Wat een rare film.. Het begint als Alice in Wonderland en verandert dan in Belle en 't Beest. Downey met een haarziekte, gemodelleerd naar de Franse klassieker, tegen een achtergrond van een, door pelsen(!)-handel rijk geworden familie. Wie is Diane Arbus? Kennelijk een fotografe, maar dat komt er niet uit, ik zie niet in wat de koele foto's die ze maakt te maken hebben met de sprookjeswereld die zich op de bovenste etage van haar appartement blijkt af te spelen. Het begin (op een naturistenkamp!) lijkt een reis te suggereren, die er helaas ook niet komt. Lastige film, maar met aandacht voor details. Twee voorbeelden: het Beest heeft ademhalingsproblemen, maar de depressieve fotografe zucht ook aan een stuk door. En nog leuker: zodra de fotografe geïnteresseerd raakt in het Beest, laat ook haar echtgenote een baard staan.

The Night Porter

Na een minuut of 5-10 denk ik: nee, het zal toch geen kinky sado-film zijn over een (joods?) meisje en een capo? Wat een dwaze (foute!) gedachte van me. En hop, jahoor. Daar komt 't toch wel op neer. Dacht altijd dat Dirk Bogarde een acteur was die populair was bij de "massa", maar dit bekijkende lijkt me dat behoorlijk onwaarschijnlijk. Een bijzondere film.

Underground

Het vroege vuurwerk op oudejaarsavond vormde het juiste decor voor dit spetterende (ook wel melancholische) feest. Je hoort meteen waar de Amerikaanse muzikant Beirut de mosterd haalde. (Heeft ie ook altijd eerlijk toegegeven) Geweldig optocht-begin en dan die zielige dierentuinscène. (Ik wil ook zo'n pet als die stotterjongen) Eerste veertig minuten swingen als de neten. De Blues Brothers in de Balkan. De wending daarna -ik ga er even vanuit dat iedereen deze al gezien heeft, nou ja spoiler dus- wanneer de ene vriend zit opgesloten denkend dat de Tweede Wereldoorlog nog bezig is, is een beetje flauw. Maar de twist werkt als een soort tweetrapsraket, het wordt errug leuk als ze eindelijk eruit komen en in een film óver diezelfde oorlog belanden. Hilarisch. Zeer fijne film, al had ik wel 't idee naar een iets te lang uitgesmeerde director's cut te kijken. (Maar nee, 't hoorde zo)

Bande à Part

Als ik 't goed heb mijn derde Godard, na Alphaville en À Bout de Souffle. Dit is (voorlopig) zijn beste. Heeft een vrolijkheid die je ook bij Michel Gondry ziet. Minuut stilte? Doen we! Dansje? Doen we! Onwaarschijnlijk dictee? Doen we! Door het Louvre rennen? Doen we! Werd dat dansje ook niet geëerd in Pulp Fiction? Maar tussen al die vrolijkheid is er ook nog vreemd machismo (Wat voor eikel is die Arthur!?) En dat arme simpele meisje, rennend langs een circus (maar de tijger blieft niks) en dan met een roeibootje naar de overkant. De voice-over is ook geslaagd: "blablabla vertelde haar dat hij ooit een man kende die zo liep.." (En dan cut naar hoe dat ging)

Millennium Mambo

Deed me niet veel. Taiwanese film over een meisje dat in een vervelende relatie zit met een eikelige jongen. En verder gebeurd er niks, behalve roken. Het Aki Kaurismäki-totaal wordt hier gekwadrateerd. Wat ik nog 't mooist vond was het muzikale hoofdthema, soort My Bloody Valentine-shoegaze met een stampende beat. Ook zijn er nog wel wat aardige momenten in sneeuwlandschappen, maar in dezelfde filmcategorie (Aziatische stille eenzame mensen) vond ik Tony Takitani beter.