Le Scaphandre et le Papillon

Overschat, zoals ik ergens (maar ook alweer?) las, zou ik deze niet noemen. Gewoon een goede film, had de beeldexperimenten nog radicaler verwacht, maar ze waren zo ook al interessant/nuttig. Zeker het moment van wakker worden uit het coma is zeer pijnlijk. Meest aangrijpend: alle momenten met zijn pa (Max von Sydow) Zou zo'n Locked-In-Syndrome nou in Nederland reden genoeg zijn om je te laten euthanaseren? Wat ontbrak in de film, maar misschien komt dat doordat "de patiënt" zijn aandacht op schrijven van een boek richt, is misschien een zekere teleurstelling dat hij eigenlijk nauwelijks fysieke vooruitgang, eh, boekt. Hoezeer alle dames het ook proberen. (Heb op IMDB trouwens een bizarre analyse gelezen waar de film wordt uitgelegd als een metafoor voor de dood van de cinema.. En dat n.a.v een waargebeurd verhaal!)