vrijdag 4 juli 2008
Radio Days
Ik had er iets meer van verwacht. Woody die aan 't reminiscen slaat over de goeie ouwe tijden der radio. Nou dat is 't dus en meer ook niet. Hij vertelt anekdotes, bijna documentair, al zijn ze natuurlijk wel dik aangedikt en leuk verbeeld met z'n vaste schare acteurs. Maar, eigenlijk wel logisch, een vloeiend verhaal wordt het niet. Toch best charmant en het slot (oud en nieuw van '43 of '44) verbeeldt goed die vreselijke melancholie van zo'n feestdag. Wat mij betreft..
Labels:
films uit de jaren '80,
Woody Allen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten