Amarcord

Ah muziek van Nino Rota. Dikke vette nostalgie.. Fellini serveert kleine fragmentjes uit een Italiaanse jeugd. Kunnen Italianen altijd wel goed. (Cinema Paradiso!) Een dorp vol hele en halve gekken met figuren die aan Toon Hermans (1,2,3, scheet) en Herman Finkers doen denken. Ineens, in de laatste vijftien minuten, nog wat drama. Tot dan was alles lieflijk en "enkel" goed voor een glimlach. Het lijkt wat te plots, maar het werkte dit keer. Zo gaat dat ook gewoon, zeker voor een kind, opeens ligt iemand in 't ziekenhuis, er lijkt weinig aan de hand. En dan is 't alweer voorbij. Zo eindigt de film wel op een downnote. Een jaar voorbij, iedereen is weer blij, maar ja wat zal de nieuwe cyclus brengen. Ik ben in elk geval nog benieuwd naar geroosterde meloenpitten..