Ponette

Sterk begin. Een meisje in een (ziekenhuis)bed. Haar arm in 't gips. Pa tekent een hondje erop. Het gaat slecht met moeder, zegt ie. Ze rijden naar huis terwijl de man foetert op het "slechte" rijgedrag van moeder. Moeder sterft. Vader verdwijnt en laat 't meisje bij familie achter om zelf maar het verlies te verwerken. Ze wacht op Jezus, God en (vooral) haar moeder. Zeer knap geacteerd van het jonge meisje. Of is 't acteren? Ik bedoel.. Hoe doe je dat met kinderen van vier (!) werken? Heel veel opnames maken en die paar juiste momenten erin laten, vermoed ik. Met zekerheid de beste rol van een kind onder de tien aller tijden en dat maakt 'm niet te missen. Film "delivered" desalniettemin toch net niet helemaal. Daarvoor zijn er te weinig personages naast Ponette die echt diepte krijgen. En ook 't "magisch-sentimentele" einde had niet gehoeven van me. Aan de andere kant is dat misschien ook wel de enige optie om als kind met zo'n tragische gebeurtenis te "dealen".