Eind negentiende eeuw gooide wereldwijd de vrouwen de ketenen dan eindelijk los. Ik
heb er vorig jaar uitgebreid over gelezen in een zekere
literatuurcursus, boeken als Majoor Frans enzo. Die overigens nog vrij
conservatief waren. De vrouw krijgt een mening, zeker, maar ze kan én
moet nog wel getemd worden. In deze Australische variant lijkt het daar
lang ook op uit te draaien. Een rossig Pippi-meisje, van het type
Angel at My Table droomt van een carriere in de kunsten (zonder dat ze
talenten heeft), maar haar mama wil haar liefst zo snel mogelijk weg
hebben. In een betrekking (als dienstmeisje) of gewoon getrouwd natuurlijk.
Gelukkig wil de rijke tak van haar familie haar wel onder de hoede
nemen. (In dit soort boeken, want het is ook gebaseerd op een roman, is
er altijd ergens familie met een hele hoop geld.) Dat komt ook omdat
schrijven toen iets voor de elite was, trouwens. Het meisje gaat dus
naar een wat duurdere omgeving waarin iedereen haar begroet met 'Hoi,
jij bent lelijk zeg'. Dat is ten slotte het enige van belang voor een
vrouw. In een zwaan verandert het eendje gelukkig nergens, sterker nog,
hoe harder grootmoe en co haar proberen te socialisen, hoe meer ze zich
ertegen verzet. Dit klinkt als een pittig filmpje, maar vergeet niet dat
My Brilliant Career in de Australische outback speelt. Australië is
altijd al leeg, en honderd jaar terug zéker. Het geeft de film naast
prachtig natuurschoon (een goeie setting voor een eerste kus) een zeer
aangenaam landerig gevoel. Ik dommelde langzaam weg, tot er in het
laatste kwartier toch nog wel het een en ander gebeurd. Voor mij had het
niet gehoeven, maar vanuit feministisch oogpunt is dat wel cruciaal.
Eigen benen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten