In
deze vroege screwball-komedie van Howard Hawks gebeurt iets zeldzaams.
De eerste 75 minuten zijn saai, lawaaiig en flauw, waarna het laatste
kwartiertje plots alsnog erg grappig is. En om nou te zeggen dat er
stilistisch zoveel veranderd. Misschien ligt het aan de prominentere rol
voor de aangevers. Plots krijgt de potsierlijkheid van het plotje toch
nog iets van joie de vivre. Juist als de hoofdrolspeler voorwendt te
sterven. 'Go on, Owen... tell her I'm dying... and DON'T OVERACT!' Deze
theaterimpresario (John Barrymore) heeft in het begin van de film een
voormalig lingerie model (Carole Lombard, in een paar scenes juist
opvallend bra-less) onder zijn hoede genomen, en op typische
toneelacademie-manier – breek ze af en bouw ze weer op – tot ster
gemaakt. Zij is daarop natuurlijk volkomen verwaand geworden, waarna de
twee met elkaar breken, om in de tweede helft bij toeval in een trein
herenigd te worden. Daar loopt naast de toneelgekken ook nog een
echte gek rond, die overal religieuze stickers opplakt. Tot wanhoop van
de conducteurs, die verder heel lief met 'm omgaan. Religie speelt als
onderstroom in de hele film sowieso een grote rol. Barrymore wil Het Passiespel
op de bühne brengen, een ideetje dat hij krijgt van twee orthodoxe joden
die 'm geld komen aftroggelen. Er zijn opvallend véél grappen ten koste
van joden. Het zal de tijd (1934) zijn geweest...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten