Blackboards

De Makhmalbafs zijn de film-griotten van Iran. Een aangeboren creatief talent (nog gecultiveerd door in zo'n creatieve omgeving op te groeien). Dit Blackboards is van Samira, die haar zusje Hana (Buddha CollapsedOut Of Shame) qua poëzie in elk geval de baas is. Er zitten tal van fraaie visuele vondsten in, en zoals de titel al voorspelde heeft meer dan de helft van die scenes met schoolborden van doen. De opening al. Een grote groep mannen, met schoolborden op de rug, dwalend door de Iraanse rotswoestijn, bij de grens met Irak. Onbeschrijflijk religieus eigenlijk. De leraren zijn op zoek naar pupillen, maar die zijn lastig te vinden. De dorpelingen (die in van die 'rots-huisjes' wonen) behandelen de leraren eerder als lastpakken. De film laat de groep al snel uiteenvallen in twee hoofdpersonages – eigenlijk jammer. Eén leraar vind een groepje piepjonge menselijke muildieren (dit is een film over 'bewegen in groepen') de ander een stel oude nomaden die terug naar hun heimat Irak willen. De nomadengroep is minder interessant. Het acteren is - dat krijg je met amateurs - van, eh, amateur-niveau. Een oude man is stervende, en kan niet plassen. Kan hij niet op het schoolbord worden gedragen? Later blijkt het schoolbord ook nog als schild ('tegen chemische wapens') dienst te kunnen doen. Au. De andere leraar is me sympathieker, en de jongetjes die met smokkelwaar sjouwen zijn stiekem toch wel een beetje nieuwsgierig. Van heel veel lesgeven komt het echter ook daar niet. Sterker nog, je krijgt nergens de indruk dat die leraren nou zo slim zijn.