Yeelen

Ik dacht eigenlijk dat deze film een stuk ouder was, uit de periode dat de eerste onafhankelijke Senegalese president (zelf dichter, meen ik) doelbewust de trots op de eigen kunsten stimuleerde. Met respect voor het Afrikaanse verleden. Yeelen is echter van '87 (en Malinees), maar de thematiek is hetzelfde. Een historisch epos op zijn Afrikaans: voodoo-battle! Het levert een film op die voor mijn ongeoefende ogen qua symboliek in elk geval volslagen ondoorgrondelijk is, en soms gewoon erg grappig. 'My penis has betrayed me', zegt een jonge krijger, onzeker kijkend als Jetro Willems voor een cruciale interland, tegen een plaatselijke koning. De krijger is in diens natie belandt op de vlucht voor zijn eigen pa, de almachtige medicijnman, tevens immer spreekwoordige formules schreeuwende geschifte held van de film. Pa heeft twee slaven geritseld (of betoverd) die continu voor hem uitlopen met een houten paal op de schouders. Het ding zal een richtingaanwijzer zijn voor de te volgen route. De weg voert helaas vooral langs lemen hutten, voor natuurschoon is weinig tijd, behalve dan een dame onder een waterval. Als de achtervolgers eindelijk de verloren zoon hebben ingehaald wordt de film plots héél stil. Vader en zoon 'summonen' hun totemdieren. Een letterlijk en figuurlijk magisch einde. Opvallend vond ik de gelijkenis met The Naked Prey, dat is toch een bijzonder authentiek project geweest van witteman Cornel Wilde.