The Gambler

Meta-grapje met betrekking op Ossessione: hier zingt een zwerver op straat wat opera. En het wekt toch vooral een dronken indruk... Het is een van de 'sfeermomentjes' die in The Gambler goedverzorgd zijn, zoals altijd wel in seventies-Hollywood. Lange slanke dames, kerels met vijf knoopjes van de blouse open, Het New York van Hal Ashby, 'Glassiaanse' Mahler op de soundtrack, én geen angst voor intellect. Coked up James Caan speelt een professor, in English, maar hij heeft het – niet toevallig – ook over Dostojevski. Erg overtuigend als leraar is Caan niet, ik kreeg er geen uitleg-kriebels van, maar als de gokker is Caan wél op zijn plaats. En daar gaat de film dan ook vooral over. Gokken als je geld hebt is geen gokken meer, eigenlijk is het alleen maar leuk als er zoveel mogelijk op het spel staat. Een eenvoudige waarheid, hier met overgave in praktijk gebracht. Niet alleen in de casino's van Vegas, maar ook op basketbalveldjes in de zwarte slums. Het opkomende Afro-Amerikaanse zelfbewustzijn speelt een belangrijke rol. En uiteindelijk hangt Caans leven daar zelf op alle mogelijke manieren vanaf. Tegen die tijd begint zich het gebrek aan geslaagde dialogen te wreken. Die zitten allemaal in het begin (onder andere met zijn moeder). Ook de allerstoerste scene komt al vroeg. Caan wordt opgepikt door een Tenten-achtige loan shark. Een Wallace Shawn-mannetje dat de relaxedheid zelve is, en ook goedmoedig lijkt. Maar dan komen ze bij de 'klant'. Na gedane zaken pakt Caan de pols van de schuld-inner. 'You didn't miss a beat'. Het Carmen-achtige opera-einde mist trouwens een waanzinnig mooie kans op een 'freeze frame', er is nota bene wél een beetje slow motion op dat moment. Misschien moet de kijker zelf op pauze drukken. Dertig seconden later komt de freeze alsnog.