Zappa. Een artiest
die je maar beter kan vermijden, voor je die duizend platen van 'm 'moet'
gaan luisteren. Dit keer moest ik er toch aan geloven, doordat dit
spiegedelies filmpje in de cult-serie van Alex Cox langskomt. En, het
viel me reuze mee. De film is 1/3e vloeistofdia's, 1/3e flauwiteiten en
1/3e muziek, en eigenlijk valt van alle onderdelen best te genieten. Het
epileptische gehalte neemt na de openingsfase snel af, de flauwiteit
neemt toe, en de muziek went. De maestro zelf is - cooler dan cool - de
hele film nauwelijks in beeld (of hij moet de man in de stofzuiger zijn). Hij geeft natuurlijk nog wel even de beste Motorpsychische gitaarsolo.
Maar het acteren laat ie aan andere members van de Mothers over. En die
doen dat met groot enthousiasme. Een coherent verhaal is er vanzelfsprekend niet. Het gaat om de gebruikelijke obsessies van de
muzikant on tour; pussy, pussy, pussy. (En the dimensions of the penis,
die dikke lul song kón inderdaad ook niet uitblijven.) Ook voor een
dubbel stel groupie-boobies is gezorgd. De leukste grappen zijn voor ene
Jeff, een band die (werkelijk?) uit de band was gestapt, en wordt
geplaagd door stemmetjes die hem een hit in het vooruitzicht stellen nu
hij solo is gegaan. Aangezien we de man eerst enkel in tekenfilmvorm
zien (hoort erbij in dit genre) lijkt het een bijzonder grappige
afrekening. Maar later verschijnt hij ook nog in levende lijve. Muzikaal
gezien zou ik Zappa wel eens in een drogere minimalistischere
setup willen horn. De man is wel megalomaan, en zijn Mothers zijn meer
orkest dan indieband. Misschien toch eens één van die duizend platen horen dus...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten