Werd
Mohsen Makhmalbaf hier gesponsord door Unicef? Of op zijn minst
geïnspireerd door hun kalenders, want die komen hier vlekkeloos tot
leven. Een eindeloze stoet on-waar-schijnlijk lieve, mooie, lachende
kinderen. Van enige meta-schuring is hier totaal geen sprake. Het begint
met een bijna Russisch blond (en 'ziener'-blind) mannetje, dat met zijn
moeder een brood koopt. De 'broodmeisjes' staan in een rijtje opgesteld,
en schitteren in jurkjes die bewijzen dat Robijntje ook in Iran wordt
verkocht. Met het brood op zak vertrekt het menneke – ondanks zijn
jeugdige leeftijd en handicap – naar zijn werk. Daarbij wel begeleid
door weer een ander wereldwinkellegpuzzel-meisje, getooid met Indiaanse
vlechtjes. En dan heeft u haar nog niet zien dansen! Aangekomen in de
stad wordt de film beter. De blinde jongen moet watjes in zijn oren
doen, want anders volgt hij prachtige stemmen en dito muziek. Zijn baan
ligt in het verlengde daarvan, want hij werkt in een heuse 'luitenshop'.
Dáár had ik wel een uur willen blijven. een oude man met een bekende
stem en nepperige snor (zal eerder in Iraanse films hebben rondgelopen)
is de nukkige baas, en het vlechtenmeisje maakt Bollywood-moves. Al snel
laat het hoofdpersonage zich echter weer afleiden, en niet zomaar. Hij
waant zich (door zijn dichtgestopte oren?) eerst Beethoven, en in het
allerbeste meest Makhmalbafse moment komt hij de Iraanse Mozart tegen.
Tóen kon ik om zoveel cheesyness wel lachen, maar was de film ook wel
zo'n beetje om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten